درخواست مجری تلویزیون از مردم؛ کمی دشواری را تحمل کنیم به خاطر خودمان
به گزارش پایگاه خبری گلونی این روزها خیلی‌ها یکدیگر را دعوت می‌کنند تا در خانه بمانند.
روزگار سختی است. دولت دلش می‌خواهد شهرها را قرنطینه کند.
درخواست مجری تلویزیون
اما چون قرنطینه کردن شهرها بسیار پرخرج و مخارج است و باید جیب پر پول داشت تا تمام اقلام و خدماتی که مردم به آن نیاز دارند را از جیب هزینه کرد، درنتیجه دولت توان مالی این کار را ندارد و قرنطینه کردن معلوم نیست چه خسارتی وارد کند.
درنتیجه منتظر قرنطینه کردن شهرها از سوی دولت نباشید. دولت اگر بخواهد هم به علت توان مالی ضعیفش امکان قرنطینه کردن شهرها را ندارد.
تکلیف دولت که مشخص شد. اما آیا حتماً باید دولت پاسبان بگمارد سر خیابان‌ها تا ما برای قدم زدن و تماشای ویترین‌های مغازه‌ها از منزل خارج نشویم؟
حتما باید اجباری در کار باشد تا مصلحتی را اجرا کنیم؟ حتما باید تک‌تیرانداز بالای ساختمان‌های مرتفع پنهان شود تا ما ماندن در خانه را بر بیرون رفتن ترجیح دهیم؟
ما چه بخواهیم و چه نخواهیم درگیر بحرانی به نام کرونا شدیم. یک پاندمی غیرقابل انکار. یک چالش بزرگ که حداقل انسان‌های زنده روی کره زمین تجربه مشابهی از آن ندارند.
این بیماری هم سلامتی خود ما را تهدید می‌کند و هم اطرافیان و نزدیکان‌مان را. شاید ما بدن قوی داشته باشیم و روزی ۱۷۰ مرتبه اسکات پا می‌زدیم و ۱۸ تا تخم‌مرغ می‌خوردیم با سرشیر و عسل کوه‌های سبلان.
اما از کجا معلوم پدر و مادر و خواهر و برادرمان در برابر این بیماری قوی باشند؟
از کجا معلوم ما به خاطر بیرون رفتن از خانه ناقل ویروس به درون خانه خود و درنتیجه آسیب رساندن به اعضای خانواده نشویم؟
پس این روزها که ورزشکاران و هنرمندان و سیاست‌مداران و اهل ادب و فرهنگ از مرد و زن ملتمسانه درخواست می‌کنند که در منزل بمانیم چرا فکر می‌کنیم که ما رویین تن هستیم؟ جان خودمان که هیچ، چرا جان دیگران را به خطر می‌اندازیم؟
حضور پررنگ و حتا کم‌رنگ ما در جامعه کمترین عیبش این است که زمان ریشه‌کن کردن کرونا را به تعویق می‌اندازد و فقط خدا می‌داند که در این مدتی که پایان کرونا طول می‌کشد چند نفر دیگر را از دست بدهیم.
خدا می‌داند که چند خانواده دیگر عزادار می‌شود؟ خدا می‌داند که ما با بیرون رفتن‌مان و گشت و گذار در خیابان‌ها جان چند نفر را می‌گیریم. قاتل چند نفر می‌شویم؟
پایان پیام