دکتر عبدالله عباسی بر اثر ابتلا به کرونا جان خود را از دست داد
دکتر عباسی که متخصص بیماری‌های عفونی بود، از همان روزهای نخست شیوع بیماری کووید ۱۹ در استان گلستان در کنار دیگر کادر پزشکی و پرستاری در خط مقدم مقابله با این ویروس حضور داشت.
بعد از مدتی وی به ویروس کرونا مبتلا شد و بعد از آن به دلیل وخامت حالش در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان صیاد شیرازی گرگان بستری بود تا اینکه امروز جان به جان آفرین تسلیم کرد.
وی از روسای سابق دانشگاه علوم پزشکی گلستان بود.
به گزارش پایگاه خبری گلونی در حالی‌که مقررات تا حدی سختگیرانه عبور و مرور هرچند دیر، ولی در حال اجراست، هنوز هم برخی مردم پی دور زدن این قوانین هستند و عبور از پارک و بوستان بسته را پیروزی می‌دانند. مردمی که شاید لحظه‌ای به پزشکان و پرستاران بیمارستان‌ها فکر نمی‌کنند.
اگر این روزها از ماندن در خانه خسته شده‌اید و تصمیم گرفتید سری به بازار بزنید قبل از اینکه قدم بردارید و به جمعیت بیرون بپیوندید چند دقیقه وقت بگذارید و خبر شهادت کادر درمانی کشور را بخوانید. خبر آسمانی شدن فرشتگانی که برای نجات امثال تو و من جان‌شان را از دست دادند. روزی نیست که پر کشیدن پرستار یا پزشکی از یکی از بیمارستان‌ها به گوش نرسد.
تک تک ما شهروندان که بی‌خیال و آسوده پا به خیابان‌ها می‌گذاریم و هیچ درکی از عمق فاجعه شیوع کرونا نداریم مقصریم. ما که همه چیز را به شوخی گرفته‌ایم و فکر می‌کنیم آن‌قدر قوی هستیم که ویروس را به راحتی شکست می‌دهیم و نمی‌دانیم هر کدام از ما می‌تواند یک ناقل خاموش باشد که چندین نفر را مبتلا می‌کند؛ و نتیجه‌ای جز پر شدن بیمارستان‌ها و اضافه شدن مشکلات کادر درمانی کشور ندارد.
دکتر عبدالله عباسی بر اثر ابتلا به کرونا جان خود را از دست داد
پس هرکدام از ما که بی‌دلیل موجه بیرون می‌رویم و چرخه شیوع کرونا را گسترده‌تر می‌کنیم مسئول از بین رفتن کادر درمانی هستیم.
حالا اگر توان بر عهده گرفتن این خطا را دارید بروید و تا دل‌تان می‌خواهد خرید کنید.
بروید و به قول خودتان تفریح کنید.
خوش بگذرانید و به غم و درد و رنج پرستارها و پزشکان فکر نکنید. اگر می‌توانید وجدان‌تان را دور بیندازید و فقط به جان مسئولین غر بزنید.
مسئولین به هر دلیلی توان قرنطینه کردن شهرها را ندارند، ما مردم باید به فکر خودمان باشیم و همنوعان‌مان را نجات دهیم.
پرستارها و پزشکان، هموطنان ما هستند، فامیل و دوست و آشنای یکی از ما، نگذاریم فرزندان کشورمان زیر بار این مشکل کمر خم کنند و از پا بیفتند. هر کدام از ما با ماندن در خانه می‌توانیم به آنها کمک کنیم.
وجدان‌ها را بیدار نگه داریم و به فکر باشیم.
پایان پیام