مردم فقط چند سوال دارند تا در مبارزه با کرونا مشارکت کنند
به گزارش پایگاه خبری گلونی دکتر محمد فاضلی در کانال شخصی خود نوشت:
هر کسی درس سياست عمومی خوانده باشد، می‌داند غلبه بر هر مسأله‌ای نظير کرونا که نيازمند مشارکت عمومی است، بدون جلب اعتماد مردم ناممکن است. اعتماد مردم برای مشارکت در مبارزه با کرونا هم بايد جلب شود.
عده‌ای معتقدند شکست دادن کرونا با عجله در بازگشايی مراکز اقتصادی و مدارس سازگار نيست.
اقتصاددانانی هم استدلال می‌کنند که عواقب اقتصادی عجله در بازگشايی، و در نتيجه شيوع بيشتر، فشار شديد بر مراکز درمانی، و خسارات اقتصادی زندگی در شرايط شيوع، بيشتر از خسارت تعطيلی است.
سياست‌گذار هم ادعا می‌کند ادامه تعطيلی، فشار اقتصادی وارد می‌کند به اقشاری که معيشت‌شان از تعطيلی ضربه خورده است.
افراد معتقد به تداوم تعطيلی و قرنطينه هم ادعا می‌کنند براي جلوگيری از خسارت اقشار ضعيف، به‌طور هوشمند به مثلاً پنج دهک پايين جامعه، کمک اقتصادی بدهيد.
براي مثال، پنج دهک جامعه می‌شود ۴۲ ميليون نفر، و اگر به هر فرد ۳۰۰ هزار تومان در ماه داده شود، هزينه‌ای معادل ۱۲۶۰۰ ميليارد تومان در ماه دارد. اين هزينه برای دو ماه می‌شود ۲۵۲۰۰ ميليارد تومان.
مردم فقط چند سوال دارند
من از پيچيدگی‌هايی نظير اين‌که اگر اين مبالغ به پنج دهک داده شود، شايد جای افراد در دهک‌ها اضافه شود؟
از کجا معلوم فقط بايد به پنج دهک پرداخت کرد؟ سيستم شناسايی افراد در دهک‌ها چيست؟ و از کجا معلوم بعد از اين دو ماه ويروس ريشه‌کن شد؟
اثرات دو ماه تعطيلی بر کل اقتصاد و احياپذير بودن يا نبودن آن و بازه زمانی احيا می‌گذرم.
اين‌ها سؤالات بزرگی است. می‌فهمم که دو ماه تعطيل کردن فقط به تأمين هزينه اين اقدام ربط ندارد و مسأله پيچيده‌تر است.
نکته اين‌جاست که سياست‌گذار فعلا اين تصوير را به جامعه منتقل می‌کند که «اگر دو ماه تعطيل نمی‌کنيم، دليل اين است: از کجا منابع لازم براي تأمين اقشار آسيب‌پذير را بياوريم؟»
يعنی براي مثال، اين ۲۵۲۰۰ ميليارد تومان پول لازم برای پرداخت نفری ۳۰۰ هزار تومان يارانه ماهيانه به هر نفر از افراد پنج دهک پايين را از کجا بياوريم.
اين‌جاست که سر و کله متغير حياتی و داراي اثر جادويی «اعتماد» بيرون می‌زند. اين‌جاست که مردم و نخبگانی که زبان اکثريت مردم هستند می‌گويند جناب شخصيت حقيقی و حقوقی سياست‌گذار، شما که می‌فرماييد من اين مبالغ تأمين هزينه‌های تعطيلی و قرنطينه را از کجا بياورم، لطفاً به همين چند سؤال هم پاسخ دهيد:
يک. شما پول لازم براي پرداخت مطالبات ذينفعان و سپرده‌گذاران صندوق‌های قرض‌الحسنه و مؤسسات اعتباری را از کجا آورديد؟
اغلب آن‌ها هم سپرده‌گذاران کلان و از طبقات بالا بودند. چرا قريب به ۴۰ هزار ميليارد تومان سپرده آن‌ها را به هزينه تحميل مبالغ گزاف بر پايه پولی و ايجاد تورم تأمين کرديد، اما حالا نمی‌شود هزينه تعطيلی و قرنطينه و کمک مالی به اقشار آسيب‌پذير را تحمل کنيد؟
آن‌ها چند ده يا چندصد هزار نفر بودند و مردم کرونازده چند ده ميليون نفرند. زورشان زياد بود؟
دو. چند بانک وابسته به نهادهای خاص در بانک سپه ادغام شدند و ادعا می‌شود مبلغ ۱۰۰ هزار ميليارد تومان (و به روايت‌هايی بيشتر) برای اين ادغام تأمين منابع شده است.
اين‌ها هم چون زورشان زياد بود هزينه‌شان تأمين شد؟ باز هم به قيمت تحميل تورم و افزايش پايه پولی و خلق پول.
سه. اگر کرونا مسأله کل نظام سياسی است، و نظام سياسی فقط در دولت خلاصه نمی‌شود، پس چرا بقيه نهادهای اقتصادی و مالی وابسته به ساير نهادهای نظام سياسی سهم‌شان در غلبه بر بحران کرونا را مشخص نمی‌کنند؟
اين‌ها مگر در دل همين نظام اقتصادی و اجتماعی فعاليت نمی‌کنند؟ چرا گزارش دقيقی نمی‌دهند که به نسبت توان اقتصادی و اندازه بزرگی‌شان در اقتصاد ملی، چه سهمی از تأمين هزينه‌های بحران کرونا را به عهده گرفته‌اند.
من پاسخی براي اين سؤالات ندارم، برای همین سؤال کردم، و ديگرانی هم که بخواهند گفتمان حفظ توأمان جان و نان را حمايت کنند، پاسخی براي اين سؤالات ندارند. من قضاوتی درباره پاسخ هم ندارم و نمی‌دانم پاسخ‌های سياست‌گذار چقدر قانع‌کننده است.
من همين قدر می‌دانم که اگر به اين سؤالات نپردازيد و به مردم پاسخ ندهيد، استخوان لای زخم هستند و نمی‌گذارند سر و ته مردم و حکومت به هم جوش بخورند و حلقه اعتماد شکل بگيرد. خود دانيد.
دو سه تا سؤال بيشتر نيست، تيمی را مأمور کنيد به اين سؤالات پاسخ دهند. شايد بعد شد با مردم گفت‌وگوی سازنده‌تری داشت.
پایان پیام