فوتشال فقط یک ورزش نیست تلاشی برای زنده نگه‌داشتن شالیزار است
پایگاه خبری گلونی راضیه حسینی: چندروزی است واژه «فوتشال» در میان صفحات مجازی و خبرها به چشم می‌خورد.
واژه‌ای که شاید برای اولین بار شنیده باشیم و آن هم به لطف صفحه رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) در توئیتر.
عکسی که با آن، جوانان شالیکار گیلانی معروف شدند، البته نه با کشاورزی، بلکه با فوتشال.
AFC در این پست نوشت: «آیا دوست دارید این‌گونه بازی کنید؟»
حتماً شما هم در مصاحبه‌هایی که با بازیکنان تیم‌های فوتبال انجام می‌شود شنیده‌اید گاهی از وضعیت بد زمین و بارندگی که باعث خراب شدن قسمت‌هایی از زمین فوتبال شده است می‌گویند.
اما این دیگر خود زمین گلی است و حتی فراتر از آن، باتلاق است! بازی در این زمین بسیار سخت و نفس‌گیر است و نیروی زیادی می‌خواهد.
این بازی نوپاست و یکی دو سال از پدید آمدنش می‌گذرد. در ابتدا جوانان روستای «کینچاه» آستانه اشرفیه فوتشال (فوتبال در شالیزار) را راه انداختند و بعد روستاهای دیگر هم به این بازی روی آوردند.
قبل از شروع فصل نشاکاری برنج، در اردیبهشت‌ماه، فوتشال آغاز می‌شود و تقریباً یک هفته طول می‌کشد.
شاید یکی از علت‌های متولد شدن فوتشال ترغیب جوانان به کشاورزی و ماندن در روستاهای‌شان بود.
روستاهایی که کم کم در حال نابودی هستند و زمین‌هایی که به جای برنج، ساختمان و ویلا از آنها روییده می‌شود.
فوتشال فقط یک ورزش نیست
فوتشال آمد تا بگوید هنوز هم امید و شادی و نشاط را در همین زمین‌های کشاورزی می‌توان یافت.
کشاورزان برکت را به سفره‌های ما ایرانی‌ها می‌آورند اما گاهی چنان با بی‌مهری مواجه می‌شوند که عطای زمین‌ها را به لقایش می‌بخشند و با ساقه‌های سبزرنگ و زیبای برنج وداع می‌کنند.
ساقه‌هایی که وقتی یک‌دست می‌رویند، روستاها را چنان زیبا به رنگ سبز درمی‌آورند که با دیدن‌شان فکر می‌کنی اینجا همان بهشت است.
حالا و دقیقاً درسالی که جوانان روستایی گیلانی از لغو برگزاری مسابقات فوتشال بخاطر کرونا غمگین بودند، AFC با گذاشتن عکس از این بازی دوباره امید را در دل‌شان زنده کرد؛ و چه کسی هست نداند کشاورز که امیدوار شود، زندگی به شالیزار برمی‌گردد.
پایان پیام