باربا ماما عوض می‌شود؛ خاطرات من و دخترم در روزهای قرنطینه
قسمت هفتم
پایگاه خبری گلونی راضیه حسینی: آموزش مجازی، ارسال تکالیف و آزمون، لینک حضور و غیاب و…
فضای مجازی در روزهای قرنطینه آن‌قدر پررنگ شده که دیگر نمی‌توانم مطمئن باشم کی در مجازی هستیم و چه زمانی وارد دنیای حقیقی می‌شویم.
از زمانی که دخترم بیدار می‌شود باید وارد دنیای مجازی شویم. اگر هر روز وارد لینک حضور و غیاب نشود برایش یا بهتر بگویم برای ما غیبت می‌خورد.
باربا ماما عوض می‌شود
تکالیف دخترم را که برای معلم می‌فرستم، برایم گل می‌فرستد و می‌گوید «ممنون دختر قشنگم کمی روی دندانه‌ها دقت کن.»
من هم می‌نویسم «ممنون خانم معلم، چشم از این به بعد دقت می‌کنم.»
عملاً به دانش‌آموز کلاس سومی تبدیل شده‌ام که باید حواسش به آزمون‌ها، تکالیف و درس باشد؛ و همین دانش‌آموز باید در جایی دیگر تبدیل به معلم شود و همان درس‌ها را آموزش بدهد.
فقط مادرانی که دانش‌آموز دارند متوجه می‌شوند درس دادن به بچه‌ها یعنی چه؟
بچه‌هایی که فقط از معلم‌شان حرف‌شنوی دارند و اگر برای توضیح یک درس کبود هم شوی قبول نمی‌کنند و آخرش می‌گویند «تو اصلاً خوب درس نمی‌دی.»
دنیای مجازی و جذابیت‌هایش
اما فضای مجازی این روزها فقط شامل درس و مشق نمی‌شود و قسمت جذابی مثل تماس تصویری دارد.
قسمتی که بچه‌ها به شدت به آن علاقه‌مند هستند و می‌توانند با دوستان و فامیل و آشنا و همسایه و… هر کسی که شماره‌اش را داشته باشند تماس برقرار کنند.
گاهی فکر می‌کنم با دخترم یک قرن فاصله سنی دارم. این‌همه پیشرفت تکنولوژی و تفاوت برایم قابل درک نیست.
هنوز نامه‌هایی را که به دوستانم می‌نوشتم یادم هست.
حتا با تلفن هم خیلی راحت نبودیم و اگر بنا به اجبار به خانه دوست‌مان زنگ می‌زدیم این‌طور صحبت می‌کردیم: «سلام منزل آقای صادقی؟ من حسینی هستم صادقی هست؟ … سلام صادقی خوبی؟ تکالیف امروز رو می‌شه بگی؟… ممنون صادقی خداحافظ»
این را بگذارید کنار مکالمات بچه‌های امروز: «هی چطوری؟… برو جوجه… »
موبایل در دستش است و مشغول نشان دادن عروسک، کاردستی‌ها، جعبه دستمال‌کاغذی، ظرف‌های نشسته، لباس‌های آویزان روی رخت‌آویز، فرش، مبل، لوستر و…
آن‌طرف هم کم از این‌طرف ندارد. صدای مادر می‌آید «بگیر اونور این دوربین رو. اینجا چی کار می‌کنی آخه…»
این‌ها همه قابل تحمل است اما مشکل بزرگ، زمان قطع کردن است. حدود چهل دقیقه باید بگویی قطع کن و بشنوی الان، الان.
بعد زمان بگذاری فقط یک دقیقه، که خودش بیست و پنج دقیقه طول می‌کشد و سرآخر با تهدید امتیاز منفی ماجرا تمام می‌شود.
قرنطینه باعث شده فضای مجازی حسابی با حقیقی قاتی شود و گاهی هم آن‌قدر زیاد که دنیای واقعی را گم می‌کنی و باید لابلای برنامه‌ها و اپلیکیشن‌ها پیدایش کنی.
گاهی خودت را هم گم می‌کنی و نمی‌دانی الان در چه نقشی قرار داری.
پایان پیام
کد خبر : 162914 ساعت خبر : 2:53 ب.ظ