دوربین را خاموش کنید و بعد ببینید اهل کار خیر هستید یا نه

دوربین را خاموش کنید و بعد ببینید اهل کار خیر هستید یا نه

پایگاه خبری گلونی راضیه حسینی: پای موبایل‌های دوربین‌دار با کیفیت که به زندگی‌ها باز شد آلبوم عکس‌ها کنار رفت و درهای خانه‌ها به روی همه باز شد.

این اخلاق و روش زندگی برای خیلی از ما عادی شد و به قسمت‌های دیگر زندگی هم سرایت پیدا کرد.

مثلاً برخی از ما برای انجام کار خیر از صفر تا صد کار را طوری تدوین و آماده می‌کنیم که قابلیت رفتن به جشنواره فیلم کوتاه فجر را داشته باشد و حتی ممکن است به جشنواره‌های خارجی هم راه پیدا کند.

این وسط هم تنها چیزی که برای‌مان مهم نیست غرور و شخصیت فرد نیازمند است.

البته راستش هنوز نمی‌دانم او نیازمندتر از ماست یا ما بیشتر محتاجیم. محتاج به دیده شدن و جمع کردن لایک؛ محتاج به تأیید و تمجید.

قند توی دل‌مان آب می‌شود وقتی زیر پست اینستاگرام که فیلم کمک کرد‌مان به نیازمندی را گذاشتیم می‌نویسند: «خدا خیرتون بده که پیرو اما علی هستید و مثل اون به نیازمندا کمک می‌کنید.»

اما واقعاً هستیم؟ امام علی کجا برای کمک به مردم نمایش راه می‌انداخت؟ کجا اعلام می‌کرد که آی مردم ببینید من علی دارم به این طفلان یتیم کمک می‌کنم؟

دوربین را خاموش کنید و بعد ببینید اهل کار خیر هستید یا نه

خدا خیرتان بدهد که پول‌تان را برای کار خیر صرف می‌کنید، ولی یک لحظه خودتان را جای کودکی که سوژه عکس شما شده و با سری پایین باید از لطف شما سپاسگزار باشد بگذارید.

چه حسی پیدا می‌کنید وقتی به عنوان آدمی نیازمند و فقیر شما را در عکس و فیلم ببینند.

کار خیر وقتی تبدیل به نمایش و عکسی برای به رخ کشیدن شود دیگر نمی‌توان خیلی روی واژه «خیرخواهانه» تأکید کرد.

نمی‌دانم چه اسمی می‌توان رویش گذاشت ولی هرچه باشد دیگر رنگ و بوی خیر ندارد.

هنر اصلی و کار خیر برای آنهاست که همین دور و بر مشغول کمک به نیازمندان هستند و کسی تا به حال نه اسمی از آنها شنیده و نه عکسی دیده.

اگر قصدتان کمک به نیازمندان است راهش تحقیر این افراد و نشان دادن چهره سخاوت‌مندانه خودتان نیست.

دوربین‌ها را خاموش کنید و بعد ببنید اهل کمک هستید یا نه.

پایان پیام