زمان واریز بسته معیشتی کرونا اعلام شد اما سوال‌های مردم هنوز بی‌پاسخ مانده است

زمان واریز بسته معیشتی ۲۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومانی کرونا اعلام شد

به گزارش پایگاه خبری گلونی محسن فراهانی: مرحله دیگری از بسته حمایت معیشتی کرونا فردا شب (سه شنبه) به حساب سرپرستان خانوار مشمول واریز می‌شود.

زمان واریز بسته معیشتی

در این بسته مبلغی بین ۲۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان متناسب با اعضای خانوار به حساب آنها واریز می‌شود که برای خانوار تک نفره ۲۰۰ هزار تومان، دو نفره ۳۰۰ هزار تومان، سه نفره ۴۰۰ هزار تومان، چهار نفره ۵۰۰ هزار و پنج نفره و بالاتر ۶۰۰ هزار تومان است.

تقریباً همه مردم ایران از دریافت چنین مبالغی ناراضی هستند و منطق هم می‌گوید این مبلغ‌ها حتا ذره‌ای از ضربه‌ای که خانواده‌ها از کرونا متحمل شدند را جبران نمی‌کند.

احتمالاً دولت از خودش بپرسد پس چرا مردم این مبلغ‌ها را دریافت می‌کنند؟ حتماً مفید است که دریافت می‌کنند. حتماً به کارشان می‌آید که دریافت می‌کنند. حتماً کار ما درست، اصولی و منطقی است که کسی اعتراضی نمی‌کند. احتمالاً بعد از دریافت این بسته‌ها خدا را شکر می‌کنند که دولت‌مردانی مثل ما را نصیب‌شان کرده است.

اما دولت چه بخواهد و چه نخواهد همه مردم با دید «همین هم غنیمته» به این بسته‌های معیشتی نگاه می‌کنند.

البته از حق نباید بگذریم. دولت هم اوضاع اقتصادی خوبی ندارد که بخواهد هر ماه صدها هزار تومان به هر فرد ایرانی کمک کند. مردم هم این نکته را می‌دانند اما اساس اعتراض همه ما یک جای دیگر است.

اینکه با وجود این نداری‌ها چرا دولت در بعضی‌ جاها حسابی ولخرج می‌شود؟ چرا حقوق‌های آنچنانی به مدیران خود پرداخت می‌کند؟

چرا عده‌ای در همین مملکت بدون انجام کار خاصی میلیاردر شدند؟ مردم می‌گویند چرا دولت برای ما ندارد ولی برای عده‌ای خاص همیشه دارد؟ خوب هم دارد.

درد اینجاست. اینجا که همان مدیری که جلوی دوربین‌ها مقابل مردم گردن کج می‌کند و از اوضاع بد اقتصادی دولت می‌گوید و می‌گوید که ما حال مردم را درک می‌کنیم چرا زندگی لوکس دارد؟

چرا ماشین آنچنانی سوار می‌شود؟ چرا خانه چندهکتاری دارد؟ چرا فرزندانش در مدارس خصوصی گران‌قیمت درس می‌خوانند؟ و هزاران چرای بی‌پاسخ دیگر.

مگر کشور در وضعیت بد اقتصادی نیست؟ مگر نه اینکه همه ما باید این وضعیت بد را تحمل کنیم؟ مگر همه ما در همین کشور زندگی نمی‌کنیم؟

پس چرا یک عده پولدار هستند؟ با حقوق دولتی مگر می‌شود مدرسه خصوصی رفت؟ مگر می‌شود ماشین میلیاردی سوار شد؟

اینجا است که مردم شک می‌کنند.

پایان پیام