زندگی روزمره تهی دستان شهری

زندگی روزمره تهی دستان شهری

اگر می‌پرسید دولت چه کاره است که شما دارید برای نجات زاگرس پول جمع می‌کنید کتاب «زندگی روزمره تهی‌ دستان شهری» نوشته «علیرضا صادقی» را بخوانید.

فصلی دارد با عنوان «خیریه‌ای شدن بقا». پاسخ پرسش‌های‌تان در این کتاب است و غم‌انگیز است.

به گزارش پایگاه خبری گلونی در قسمت نتیجه‌گیری این فصل از کتاب می‌خوانیم:

«متفاوت از کشورهایی که زمینه ظهور جنبش‌های رادیکال در دفاع از منافع تهیدستان در آنجا مساعد بوده، در ایران انرژی حمایت گرایانه جامعه عمدتا به شکل فعالیت‌های داوطلبانه نیکوکاری تجسم یافته است.

درست برخلاف جنبش‌های اجتماعی آمریکای لاتین مانند جنبش «زاپاتیستی آزادی بخش ملی» در مکزیک با «راه بندان» در آرژانتین، که هزاران تن از تهی دستان را به نحوی سازمان یافته برای اعتراض به برنامه‌های آزادسازی و خصوصی‌سازی بسیج می‌کرد، در ایران تشکل‌ها و فعالیت‌های خیریه‌ای، به تعبیر پولانی «ضدجنبش حمایتی»، در برابر پیشروی افسارگسیخته‌ای بازار نبوده‌اند، بلکه برعکس بازوی مدنی قدرتمندی برای گذار به جامعه بازار شده‌اند.

خود تهی‌دستان هم برای رفع نیازهای حیاتی و ضروری‌شان به خیرین پناه می‌برند و نه مقابله ایدئولوژیک علیه اقتصاد بازار.

خیریه‌ها و سازمان‌های مردم نهاد در عمل برای حکومت‌مندی سه کارکرد مهم داشته‌اند: نخست، برای ندارها زیستی در حد بقا (بخورونمیر) فراهم کرده‌اند؛ دوم، با تلطیف مطالبات رادیکال‌تر از تضادهای طبقاتی کاسته‌اند و سوم، با محبوس کردن حمایت شوندگان در خانه‌ها و مکان‌های کنترل شده، نظم شهر را حفظ کرده‌اند.

از قضا این سه کارکرد به خدمت یک هدف استراتژیک در آمده بود: پیشبرد برنامه‌های نولیبرال دولت و کاستن از هزینه‌های اجتماعی و سیاسی آن.

زندگی روزمره تهی دستان شهری

با وجود این، وقتی خیریه‌ها نتوانستند دست درازی بازار را به معیشت تهی‌دستان جبران کنند، حمایت شوندگان با استراتژی «پیشروی آرام» برای کارکردن و گذران زندگی به خیابان‌ها آمدند و ناخواسته رو در روی حامیان بالقوه و بالفعل خود قرار گرفتند.

هدف بی‌واسطه تهی دستان اعتراض به عملکرد انجمن‌ها و سازمان‌های حمایتی نبود، گرچه ممکن بود به هم ریختن نظم عمومی در شهر را با ابراز نارضایتی از خیرین توجیه کنند.»

پایان پیام