آمار خانه‌های خالی بسیار بالاتر از اعداد اعلام شده است و هر روز بیشتر می‌شود
اگرچه قانون مالیات بر خانه‌های خالی اصلاح شد ولی به نظر نمی‌رسد این قانون هم مشکل عرضه خانه‌های خالی در بازار فروش و اجاره مسکن را حل کند.
به گزارش گلونی قانون مالیات بر خانه‌های خالی اصلاح شد. طبق این اصلاحیه بر اساس متوسط درآمد ماهیانه برای ارزش اجاره خانه در شهر تهران حدود ۵۴ میلیون تومان در نظر گرفته شده است که مالیات آن طبق ماده ۱۳۱ قانون مالیات‌های مستقیم حدود ۸ میلیون و سیصد هزار تومان می‌شود که در سال اول حدود ۵۰ میلیون تومان و در سال دوم یکصد میلیون تومان و در سال سوم یکصد و پنجاه میلیون تومان می‌شود.
آمار خانه‌های خالی بسیار بالاتر از اعداد اعلام شده است
افرادی که خانه خالی داشته باشند، بر اساس تقسیم منطقه و ارزش اجاره ملک و محاسبه مالیات بر درآمد اجاره، به طور میانگین در سال اول حدود ۵۰ میلیون تومان بابت خالی نگه داشتن ملک پرداخت می‌کنند که به صورت ماهیانه چهار و نیم میلیون تومان دریافت خواهد شد.
نخستین مشکل خانه‌های خالی نداشتن آمار واحد است. هر نهادی یک عدد را برای تعداد این خانه‌ها تعیین کرده است. به‌طور مثال اعداد اعلام شده این خانه‌ها از ۴۰۰ هزار واحد شروع می‌شود تا حدود ۲میلیون واحد می‌رسد.
اکنون که در نیمه سال ۹۹ هستیم دولت از اعداد ۴۰۰تا۵۰۰ هزار خانه خالی در مورد تهران حرف می‌زنند در صورتی که سال ۱۳۹۶ رئیس وقت کمیسیون عمران مجلس گفته بود تنها در شمال تهران حدود ۵۰۰ هزار واحد خانه خالی در تهران وجود دارد. قطعا در این مدت تعداد خانه‌های خالی بسیار بالاتر رفته است.
نکته مهم این است که بخش زیادی از این ساخت و سازها غیرمصرفی، لوکس و متراژ بزرگ است. تخمین زده شده که ۳۰درصد این املاک خالی در منطقه ۱ تهران هستند که قیمت‌های سرسام‌آوری پیدا کرده‌اند.
قیمت املاک سالانه در حال افزایش است و در مناطق شمالی تهران کف قیمت‌ها در خوشبینانه‌ترین حالت از متری ۴۰میلیون تومان شروع می‌شود. اگر افزایش قیمت ملکی سالانه فقط ۲۰درصد باشد (در برخی سال‌ها بسیار بیشتر است)، مالک از نفروختن یک خانه ۱۰۰ متری ۸۰۰میلیون تومان سود خواهد کرد. در نتیجه ترجیح می‌دهد این سود سالیانه و مطمئن را حفظ کند و خانه همچنان خالی بماند.
در برابر چنین سودی، پرداخت ۵۰ یا ۱۰۰ میلیون مالیات آن هم در صورت اجرایی شدن این قانون، بسیار ناچیز است.
حتی مجبور کردن ملکان برای فروش هم نمی‌تواند قانون‌گذار را به هدف خود برساند. کدام زوج جوانی با درآمدهای معمولی می‌شناسید که قدرت خرید یا اجاره چنین واحدهایی را داشته باشند.
از سوی دیگر مالک درصد زیادی از این خانه‌ها، بانک‌ها و نهادهای عمومی و نیمه عمومی قدرتمند هستند و اگر جدیتی در انجام قوانین وجود داشت با همان قانونی که در سال ۹۲ تصویب شد این مشکل حل می‌شد.
نکته دیگر این است که در صورت جدیت برای اجرای این قانون، راه‌های فرار زیادی برای مالکان وجود دارد. نداشتن اطلاعات آمار دقیق دولت در مورد این خانه‌ها کمک‌حال مالکان است.
برای نمونه یکی از راه‌های شناسایی خانه‌های بررسی مصرف آب و برق خانه‌ها است که برخی برای دور زدن این مساله ممکن است آب را برای چند روز باز کنند یا برق خانه را روز روشن نگه دارند تا امکان شناسایی خالی بودن خانه سخت شود.
از این راه ساده که بگذریم راه دیگر که هم‌اکنون هم برای فرار مالیاتی رایج است استفاده از کدملی‌های آزاد است.
دور زدن سازمان امور مالیاتی و نهادهای دیگر توسط دلالان و ملاکان بزرگ ساده است. به طوری که با استفاده از کد ملی افراد بی‌خانه و قراردادهای صوری و ثبت در سامانه، راه شناسایی خالی بودن خانه‌ها را می بندند.
در هر صورت سال‌هاست که از خانه‌های خالی و لزوم واگذاری آنها صحبت می‌شود و طرح‌ها و قوانین زیادی تصویب شده است. اما آنچه تاکنون رخ داده افزایش اینگونه خانه‌ها بوده است. البته امیدواری همیشه راه‌گشا است.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد