باغ های خرم آباد این طوری نابود شدند
به گزارش گلونی خرم آباد در گذشته نه چندان دور شهری خرم و آباد بود و گوشه به گوشه آن باغ‌های زیادی وجود داشت.
خرم آباد هنوز شهر بی در و پیکر کنونی نشده بود که حتی حدود و ابعادش هم مشخص نباشد.
تا همین چهار پنج دهه پیش شهر را باغ‌ها و تفرجگاه‌های زیادی محصور کرده بودند.
برخی از این باغ‌ها شخصی بودند ولی با این حال عموم مردم برای گردش و تفریح از آنها استفاده می‌کردند.
باغ های خرم آباد
خرم‌آباد در حقیقت یک باغ‌شهر بود که هوای دل‌انگیزش شهره بود.
مورخان و جهانگردان در کتاب‌های خود از خرمی این شهر به دلیل وجود بیشه‌ها و باغ‌های فراوان بسیار نوشته‌اند.
مهاجرت از شهرها و روستاها باعث شد شهر از همه جهات بزرگ شود.
این توسعه ناهمگون و نداشتن برنامه جامع شهری باعث شد برای ساختن شهر یکی یکی باغ‌ها نابود شوند.
باغ دختران در شرق رودخانه گلال، باغ‌های اطراف دریاچه کیو، باغ فیض، بیشه صنعتگر، باغ کشاورزی، باغ‌های منطقه خیرآباد و اسپستان، باغ‌هایی که در محدودی کنونی خیابان علوی بودند و چندین باغ دیگر.
این پوشش گیاهی کم‌کم نابود شد و به جایش خیابان کشیده شد و خانه ساختند.
این نابودی درختان تا اکنون ادامه دارد و فقط ویژه گذشته نیست. باغ‌های خضر نمونه این تخریب ریه‌های شهر هستند.
دو تصویر پایین تغییرات باغ‌های خضر که درختانش اغلب انار و گردو بودند را در ده سال گذشته نشان می‌دهد.
به روشنی می‌بینیم که این پوشش درختی در این چند سال چگونه کم شده است و هنوز هم این پایان کار نیست و احتمالا تا بریدن آخرین درخت پیش می‌روند.
هرچند بخشی از این باغ‌ها تبدیل به پارک و دریاچه شدند ولی بیشتر آن از بین رفت و تا چند سال دیگر یا مسکونی می‌شود یا تجاری.
هوای خرم‌آباد این روزها در نبود باغ‌ها و پوشش درختی به شدت آلوده است. دمای هوای شهر با اطرافش تفاوت زیادی پیدا کرده است. برخی کارشناسان دلیل نباریدن برف را همین بالا رفتن دما در اثر آلودگی هوای شهر می‌دانند.
وضعیت چنارهای خیابان‌های شهر هم وخیم است. درختانی که بسیاری از خیابان‌های اصلی و فرعی شهر را سایه می‌کردند حالا به هر بهانه‌ای بریده می‌شوند. هر ساختمانی که ساخته می‌شود چند درخت چنار و ون را نابود می‌کند.
باغ‌های خرم آباد نابود شده‌اند دیگر جایی برای بازسازی و زنده کردنشان وجود ندارد.
حالا خرم‌آبادی‌ها فقط خاطرات آنها را مرور می‌کنند و حسرت گذشته را می‌خورند.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد