میراث ملموس نشانی از هویت یک سرزمین است

میراث ملموس نشانی از هویت یک سرزمین

به گزارش گلونی میراث فرهنگی قسمتی از گذشه یک سرزمین است.

میراثی که از سال‌های دور برای کشوری باقی مانده و رنگ و بوی گذشته، آداب و رسوم و فرهنگ یک کشور را دارد.

بیشتر ما وقتی کلمه میراث فرهنگی به گوش‌مان می‌خورد یه یاد اشیا و بناهای تاریخی می‌افتیم.

مکان‌هایی که در طول تاریخ، هرکدام از زمانی به یادگار مانده‌اند؛ یا اشیایی که در موزه‌ها نگهداری می‌شوند.

اما میراث فرهنگی به دو گروه تقسیم می‌شود. میراث ملموس و ناملموس. میراث ملموس همان بناها و اشیای گذشته است.

باقی‌مانده‌هایی از تاریخ پرفراز و نشیب یک سرزمین که حکایت‌های بسیاری در دل خود دارند اما زبانی برای گفتن ندارند.

روزگاری دور برای کاری عادی، مثل پختن غذا، یا سخت و خشن، مثل جنگیدن استفاده می‌شدند.

گاهی با قلعه‌ای قدیمی و اتاقک‌های آن به یاد انسان‌هایی می‌افتیم که زمانی در آنجا زندگی می‌کردند و از میان حفره‌های باریک تعبیه شده در دیواره‌ها، نگهبانی می‌دادند تا متوجه حمله احتمالی دشمن باشند.

گاهی هم با دیدن زره و کلاه‌خودی قدیمی، وارد میدان جنگی می‌شویم.

زره را برتن یکی از لشکریان می‌بینیم و شمیری که در گوشه‌ای دیگر از موزه است، در دست یکی دیگر از سربازان.

جنگ شروع می‌شود. دوطرف به هم حمله می‌کنند و زره و شمشیر وسط شلوغی‌ها گم می‌شود.

این‌ها همه میراث ملموس گذشته هستند.

در واقع در تعریف دقیق میراث ملموس باید گفت:

میراث فرهنگی ملموس، زیر مجموعه‌ای از میراث فرهنگی است که دارای موجودیت است و وجود خارجی دارد.

یعنی در زندگی روزانه ما، فضایی را برای خود اشغال کرده است و می توان آن را دید و لمس کرد.

طبق تعریف کنوانسیون میراث جهانی، میراث فرهنگی ملموس شامل آثار (Monuments)، بناها (Buldings) و محوطه‌ها (Sites) می‌شود.

میراث فرهنگی ملموس شامل دو گروه منقول (Movable) و غیر منقول (Immovable)  می‌شود.

همان‌طور که از اسم این دو گروه متوجه شدید، میراث  فرهنگی منقول، مانند وسایل باستانی، کوزه‌ها، نقاشی‌ها، ظرف‌های قدیمی و… هستند که قابلیت حمل و جابجایی دارند.

اما در میراث فرهنگی غیر منقول، مانند ساختمان‌ها و بناهای قدیمی جابجایی و حمل برای آنها معنی ندارد.

پایان پیام