روز ملی پارالمپیک خیلی هم ذوق و شوق ندارد
به گزارش گلونی بیست و چهارم مهرماه در تقویم ما به عنوان روز ملی پارالمپیک نام‌گذاری شده است.
این روز در تقویم میلادی روز نابینایان یا عصای سفید هم هست و به همین دلیل کمیته ملی پارالمپیک سال‌هاست این روز را به عنوان روز ملی پارالمپیک برگزیده و در ستادهای پیش جشن‌ها و مسابقات بسیاری در سراسر کشور برگزار می‌شد.
ما با پارالمپیک خاطرات خوبی داریم. معمولا بعد از المپیک‌های کم‌مدال و کم‌فروغ این پارالمپیک بود که نام کشور ما را بر سر زبان‌ها می‌انداخت.
بچه‌های پارالمپیک‌کار ما هر دوره با انبوهی از مدال رنگارنگ به کشور بازمی‌‌گشتند و ما از افتخارآفرینی آن‌ها سر ذوق می‌آمدیم.
چه کیفی می‌داد وقتی می‌دیدیم والیبال نشسته ما همه‌ی رقبا را از برزیل و آرژانتین گرفته تا ایتالیا را درهم می‌کوبد و طلا می‌گیرد.
چه غروری به ما دست می‌داد وقتی می‌دیدیم قوی‌ترین ورزشکار پارالمپیک جهان مرحوم سیامند رحمان زیر وزنه قرار می‌گیرد.
در کل ورزش ما در هرجایی که ناکام و کم‌فروغ بود در پارالمپیک جبران می‌کرد و کلی مدال طلا و نقره و برنز در اکثر رشته‌ها تصاحب می‌کرد. حتا بانوان پارالمپیکی کار هم نسبت به المپیک‌ها چندبرابر بیشتر موفق ظاهر می‌شدند.
اما…
اما گرفتن این همه مدال در پارالمپیک خیلی هم نباید باعث ذوق و شوق ما بشود.
پارالمپیک بر خلاف تمام رویدادهای ورزشی، تعداد بالای مدال یک کشور دلیلی بر توانمندی آن کشور نیست.
اتفاقا برعکس. در خیلی از موارد مدال نگرفتن یک کشور در پارالمپیک می‌تواند نماد موفقیت آن کشور باشد.
چطور؟ کشوری که سوانح رانندگی بیشماری داشته باشد، جنگ را تجربه کرده باشد، سیستم درمانی و بهداشتی قوی نداشته باشد و… معمولا معلول بیشتری هم دارد.
تعداد بالای معلول یک کشور به احتمال زیاد منجر به ورزشکاران بیشمار آن کشور در رشته‌های پارالمپیک می‌شود و به تبع آن مدال‌های آن کشور هم افزایش می‌یابد.
اما اگر کشوری خودروهای ایمن داشته باشد، ایمنی در کار بالایی داشته باشد. سیستم درمانی و پزشکی خوبی داشته باشد بدون شک معلولان بسیار اندکی دارد و این افراد اندک نمی‌تواند در پارالمپیک اکثر مدال‌ها را درو کنند.
پس به امید روزی که ما ورزشکار پارالمپیکی کمتری داشته باشیم و همه استعدادهای ورزشی ما در المپیک کسب مدال کنند.
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی