نوار کاست زنده است
به گزارش گلونی قبل از ورود سی‌دی و فلش‌هایی که هر روز بر حجم‌شان اضافه می‌شود و انگار انتها ندارند، نوار کاست، سلطان حفظ و پخش صداها و موسیقی بود.
برای این‌که یک آهنگ را دوباره گوش کنیم مثل حالا نمی‌شد به راحتی و در چند صدم ثانیه انجامش دهیم.
با این صداها پیش می‌رفتیم: تق، ویژ، تق. نشد، دوباره. تق، ویژ، تق. زیادی عقب رفت، دوباره…
و یک‌هو بعد از زدن دکمه پلی، صداهای عجیب و غریبی شبیه موجودات ناشناخته فرازمینی پخش می‌شد.
اینجا بود که متوجه می‌شدیم نوار در ضبط گیر کرده، و عملیات آزادسازی و بعد جمع‌آوری نوار انجام می‌شد.
امکانات مورد نیاز برای انجام این کار هم یک خودکار بیک بود.
گردشی چند دقیقه‌ای در حفره‌ای چرخ‌دنده مانند و سرآخر لبخندی که از موفقیت برلبان‌مان می‌نشست.
حالا اگر می‌خواستیم مرام بگذاریم و کاست آهنگی را که داریم برای دوست‌مان اضافه کنیم یا برعکس او برای ما یکی از رویش بزند، باید دو تا ضبط کنار هم می‌گذاشتیم.
البته معمولاً وسط‌های ضبط صداهای مختلفی هم به کار اضافه می‌شد، مثلاً خروس بی‌محل همسایه که یک‌هو آواز خواندنش گرفته بود، یا مادر یکی از بچه‌های محل که با دمپایی افتاده بود دنبال بچه‌اش و صدای داد و بیدادشان به شعاع ده خانه از هر طرف کوچه می‌رسید و…
بالاخره بعد از مدتی ضبط‌های دوکاسته این مشکل را برطرف کرد.
نوار کاست زنده است
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
اما با همه این‌ها حال و هوای نوار کاست و این همه تلاش و زحمت برای گوش کردن به یک آهنگ چیز دیگری بود.
انگار آهنگ‌ها برای خودشان ارزش داشتند، دم دستی نبودند.
ضبط صوت از آن نوستالژی‌های دلنشین قدیم است.
آنها که ما را می‌برند به خاطرات گذشته و ذوقی که از ضبط تیتراژ پایانی یک فیلم داشتیم.
وقتی بالاخره موفق شده بودیم همه را ساکت نگه داریم تا بتوانیم آهنگ تیتراژ پایانی یک فیلم را که آن زمان برای‌مان خیلی معرکه بود با کیفیتی افتضاح ضبط کنیم.
ولی با همان کیفیت، هزار بار گوش می‌کردیم و طوری لذت می‌بردیم که انگار آهنگسازش ما بودیم.
هنوز هم در برخی خانه‌ها هست و هنوز هم بعضی‌ها با ضبط صوت‌های قدیمی خاطره‌بازی می‌کنند.
اصلاً گوش کردن به آهنگ‌های قدیمی با این نوارکاست‌ها و ضبط صوت‌ها صفای دیگری دارد. انگار اصالت دارد و واقعی است.
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی