آرزوهای چشم به راهی که منتظر رسیدن من هستند

آرزوهای چشم به راهی که منتظر رسیدن من هستند

به گزارش گلونی ظاهراً قرار است از حالا به بعد با ستون «چی فکر می‌کردیم چی شد!» در خدمت شما باشم.

بنابراین بگذارید اول یک مقدار خودم را معرفی کنم و با هم آشنا شویم، بعد به نظریه پردازی‌های ارزشمندم برسیم.

بنده ۲۰ سالی هست که در ایران به دنیا آمده‌ام. در واقع فقط یک درصد قرار بود اینجا به دنیا بیایم که خب می‌بینید، آمده‌ام.

پدرم مجبورم کرد رشته تجربی بخوانم، چون فکر می‌کرد، علوم انسانی برای آدم‌های خنگ است.

من هم چون خودم را چندان در دسته باهوش‌ها تلقی نمی‌کردم، ‌و البته به دلیل علاقه زیادی که به رشته انسانی داشتم، برای اولین بار در زندگی‌ام با پدرم مخالفت کردم و آن را خواندم.

موقع انتخاب رشته دانشگاه که شد، دیگر پدرم گفت: «باید حقوق یا نهایتاً روانشناسی بخوانی تا بتوانم به تو افتخار کنم!»

من هم برای بار دوم مخالفت کردم و جامعه شناسی خواندم و الان ترم پنج کارشناسی هستم.

پدرم دوست داشت من دائماً در حال نوشتن مقالات و مطالب علمی و جدی باشم و به یک چهره علمی برجسته تبدیل شوم.

اما من عاشق طنزنویسی شدم و به آن روی آوردم. فکر می کنم دیگر اگر یک درصد هم قرار بود به من افتخار کند، الان باید قیدش را بزند و اسم افتخار را نیاورد.

آرزوهای چشم به راهی که منتظر رسیدن من هستند

درمورد طرز فکرم باید بگویم که حقیقتاً فکر خاصی نمی‌کنم. البته هرجور فکر ‌می‌کنم باید هرطور که هست جمع کنم و بروم.

دیدید که خودشان هم گفتند: «اگر با ما حال نمی‌کنید جمع کنید و بروید».

البته آن نصیحت درخشان و خیرخواهانه مال دوران دلار ۱۳هزار تومانی بود و الان که دلار ۳۰هزار تومان است، دیگر واقعاً هیچ فکری نمی‌کنم.

خدا را شکر آرزوها و اهداف زیادی در زندگی‌ام دارم که منتظرم بزرگ شوم و بهشان برسم.

البته نمی‌دانم کی قرار است به آن اندازه مد نظرم بزرگ شوم.

تصورم این بود که وقتی تولد ۲۰ سالگی‌ام برسد بزرگ می‌شوم، اما مانند تمام تصورات دیگرم غلط بود.

فعلاً این فرایند را موکول کرده‌ام به وقتی که لیسانس گرفتم ‌و ۲۲ سالم شد.

اما وقتی به آن موقع برسم، احتمالاً موکولش می‌کنم به وقتی که ارشد گرفتم.

نمی‌دانم بعد از دکتری چه خاکی بر سرم بریزم.

امیدوارم هرچه زودتر مقاطع بالاتر را اختراع کنند تا مجبور نشوم به این زودی‌ها بزرگ شوم.

از این، جامع و کامل‌تر نمی توانستم خودم را معرفی کنم. منتظر نظریه پردازی‌هایم باشید.

پایان پیام

نویسنده: یگانه تقی‌زاده