آشپز کیست و در غذا چه چیزی را به یادگار می‌گذارد؟

آشپز کیست و در غذا چه چیزی را به یادگار می‌گذارد؟

آشپز کسی که آش، وغذاهای مختلف می‌پزد، پنجه طلا، کسی که باعث می‌شود آدم‌ها انگشت‌های‌شان را بخورند.

به گزارش گلونی آشپزها هنرمندانی هستند که خوراکی‌های خام را به غذاهای خوشمزه تبدیل می‌کنند.

شاید برای‌تان سوال پیش آمده باشد که چرا به آنها آشپز می‌گویند؟

به خاطر این‌که در قدیم کار اصلی آشپزها پختن آش بود و بعداً که غذاهای دیگر هم درست کردند، هم چنان این نام بر روی این شغل ماند.

رعایت بهداشت برای آشپزها خیلی اهمیت دارد.

آنها تلاش می‌کنند با گذاشتن کلاه، بهداشت را رعایت کنند.

البته بعضی آشپزها می‌خواهند امضای خودشان در غذا باشد و موی خودشان را یادگاری می گذارند.

آدم‌های بدشانس، اول غذا خوردن یادگاری آشپز را می‌بینند.

آدم در رستوران نمی‌داند چگونه عکس‌العمل نشان دهد.

من یک بار به مسئول فست فودی گزارش دادم، معذرت خواهی کرد و گفت ساندویچ دیگری را سفارش بدهم.

البته تضمینی نبود که در ساندویچ بعدی امضای آشپز نباشد.

بعضی آشپزها برای حفظ آبرو کارهای عجیبی می‌کنند.

یک بار پدرم یک سوسک در رستوران دید. سریع دست به کار شد تا بهداشت آن جا را زیر سوال ببرد.

به آشپز گفت این چیه؟

آشپز سوسک را برداشت و خورد و به پدرم جواب داد:« لوبیا بود.»

ما از آن به بعد دیگر لوبیا نخوردیم.

بعضی آشپزها می‌خواهند کمبودهای‌شان در زندگی را با ادویه‌هایی مثل نمک و فلفل جبران کنند.

با شور کردن غذا، بی‌نمکی در زندگی‌شان را جبران می‌کنند.

با تند کردن غذا، بی‌بخاری در زندگی‌شان را جبران می‌کنند.

بعضی آشپزها هنر خود را به دیگران یاد می‌دهند.

آنها خیلی اصرار دارند تهیه غذاها با هزینه کم و با کمترین زحمت باشد.

یعنی گاهی در حدی رعایت احوال مردم را می‌کنند که باور کردنش سخت است.

آشپز کیست و در غذا چه چیزی را به یادگار می‌گذارد؟

در اینستاگرام هم از این آشپزها خیلی پیدا می‌شود.

طرز تهیه همه کیک‌ها را بدون فر و همزن یاد می‌دهند.

به زودی بدون نیاز به قابلمه و آتش هم غذا یاد می‌دهند.

آشپز فقط باید تصور کند و بلافاصله غذا حاضر می‌شود.

بعضی آشپزها کالایی خاص را تبلیغ می‌کنند و باید با همان غذا درست کنند.

بنده‌های خدا دست و بال‌شان بسته است.

مثلا باید چند برنامه با پنیر غذا درست کنند.

خلاصه اینکه آشپزی از جمله مشاغلی است که هر کسی در هر پست و مقامی در زندگی‌اش آن را تجربه کرده است.

مسئولین هم آشپزهای زحمت‌کشی هستند و شبانه‌روز در حال پختن آشی برای مردم هستند که یک وجب روغن داشته باشد.

پایان پیام

نویسنده: سمیه سام‌خانیان