خانواده ایران نژاد غرق شدند و ما را هم غرق کردند

خانواده ایران نژاد غرق شدند و ما را هم غرق کردند

به گزارش گلونی در خبرها آمده است ۵ عضو یک خانواده سردشتی که در مهاجرت به اروپا قایقشان غرق شده بود متاسفانه همگی کشته شدند.

گفته می‌شود رسول ایران‌نژاد ۳۵ ساله، همسرش، شیوا محمدپناهی ۳۵ ساله، آنیتا ایران‌نژاد ۹ ساله و آرمین ایران‌نژاد ۶ ساله در این حادثه جان باخته‌ و اجسادشان کشف و شناسایی شده و فرزند ۱۵ ماهه آنها همچنان مفقود است.

ماجرای تلخ خانواده ایران نژاد

روزگاری رویایی اروپایی شدن و قدم زدن در خیابان‌های پر زرق و برق اروپا برخی از ایرانیان را به هوس می‌انداخت تا با به‌جان خریدن مشکلات و خطرات مهاجرت غیرقانونی این لذت را تجربه کنند.

سال‌ها بعد کار پردرآمد و تحصیل و آینده شغلی مناسب بود که ایرانی‌ها را وسوسه می‌کرد تا دل به دریا بزنند. اما چند وقتی است خیلی‌ها صرفا برای فرار کردن از شرایط سخت اقتصادی کشور مجبور به مهاجرت می‌شوند.

برخی از مردم لاجرم گزینه مهاجرت غیرقانونی را انتخاب می‌کنند.

شرایط در داخل کشور به جایی رسیده است که خیلی‌ها با وجود دانستن خطرات احتمالی اما باز هم دست زن و بچه را می‌گیرند و پا بر روی قایقی می‌گذارند که می‌دانند یا کشته می‌شوند یا زنده می‌مانند و زندگی می‌کنند.

خانواده ایران نژاد چه نام خانوادگی عجیبی داشتند. ایران نژاد. گویی به نمایندگی از تمام مردم ایران غرق شدند.

خانواده ایران نژاد یک دختر و پسر جوان نبودند که بگوییم برای عشق و حال و بزن برقص قصد مهاجرت داشتند. آنها یک خانواده بودند.

یک خانواده با سه فرزند. آن‌ها بدون شک قصد زندگی کردن داشتند.

چرا که اگر هدف خودکشی بود، در کشور خودمان این مهم راحت‌تر حاصل می‌شد. به احتمال زیاد خانواده ایران نژاد شرایط را برای زندگی کردن مناسب ندیدند که قصد سفر کردند.

خانواده ایران نژاد غرق شدند و ما را هم غرق کردند. غرق در حسرتی بزرگ. غرق در حسرتی چندین و چند ساله.

حسرت اینکه چرا کشورمان آنقدر که باید خواستنی نیست؟

چرا اروپایی‌ها برای داشتن شرایط ما جان خود را به خطر نمی‌اندازند؟

چرا همیشه ما باید حسرت زندگی آن‌ها را داشته باشیم؟ مگر آنها چه دارند؟ مگر مردم ما به جز ثبات اقتصادی درخواست دیگری دارند؟

این ماجرا یک پیام خشک و محکم برای ما به دنبال دارد. پیامی با صدای بلند که اگر کسی این پیام را نشنود باید به قدرت شنوایی‌اش شک کرد.

پایان پیام

نویسنده: محسن فراهانی