اما و اگرهای طرح تعطیلی فراگیر آذرماه
به گزارش گلونی پس از اعلام ستاد ملی مقابله با کرونا و مخصوصاً سخنرانی رئیس‌جمهور قرار بر این شد که از شنبه یکم آذرماه تعطیلی فراگیر در سطح کشور برقرار شود تا شاید کمی از آمار وحشتناک مرگ و میر کرونا کاسته شود اما…
این اما و اگرها دست از سر زندگی ما برنمی‌دارند. همیشه این اما و اگرها هستند. یک بار نشد یک اتفاقی بدون اما و اگر در کشور ما روی دهد.
هرگز پیش نیامد که یک قانون، یک کار، یک پیشنهاد و یک وعده بدون اما و اگر انجام شود. این بار هم باز پای چندین و چند اما و اگر در میان است.
جزئیات طرح تعطیلی فراگیر آذرماه
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
بسیاری از شهرهای ایران از شنبه یکم آذرماه تعطیل شدند اما هیچ امیدی به کاهش آمار کرونا در ایران نیست.
چراکه در ۹ ماه گذشته تجربه کردیم که مسئولان در اخبار یک چیز می‌گویند اما در جاده‌ها و شهرها و خیابان‌ها یک اتفاق دیگر می‌افتد.
یعنی این خبرها و اطلاعیه‌ها و تذکرها و قانون‌ها فقط در حد همان «خبر» از تلویزیون و رسانه‌ها پخش می‌شود.
گویا مردم و مشاغل مختلف می‌دانند که دولت توان اجرای دستورات ستاد ملی مقابله با کرونا را ندارد.
مگر چه تعداد مامور تعزیرات حکومتی وجود دارد که به تک صنوف در کوچه پس‌کوچه‌های تمام کشور سر بزنند و تذکر بدهند؟
پلیس در خروجی‌ها و ورودی‌های شهرها مگر جلوی چه تعداد ماشین را می‌تواند بگیرد؟ مگر فقط یک راه وجود دارد؟
دولت دو هفته نخست آذرماه را تعطیل کرد اما اگر خود مردم رعایت نکنند این تعطیلی هیچ تاثیری ندارد و با توجه به ضررهای مالی که برای دولت به همراه دارد، یک شکست بزرگ اقتصادی محسوب می‌شود.
اگر مردم رعایت نکنند، اگر مهمانی بروند، اگر تولد بگیرند، اگر شب‌نشینی کنند، اگر ماسک نزنند و ده‌ها اگر دیگر باعث می‌شود طرح تعطیلی فراگیر، یک طرح از پیش بازنده است.
چراکه طبق اعلام خود ستاد ملی مقابله با کرونا حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد مبتلایان به کووید۱۹ در مهمانی‌ها و دورهمی‌ها به این بیماری مبتلا می‌شوند.
از آن سو اگر مسئولان و مقامات از یکم آذرماه باز در اخبار و رسانه‌ها همان حرف‌های همیشگی را تکرار کنند و برای تعطیلی فراگیر اقدامات جدی و اساسی انجام ندهند، باز هم همین آش است و همین کاسه.
این اما و اگرها بخشی از ده‌ها اما و اگری است که طرح تعطیلی فراگیر را از پیش شکست خورده نشان می‌دهد. به امید روزی که از شر این اما و اگرها خلاص شویم.
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی
