تک درنای سیبری برای سیزدهمین سال به ایران رسید

تک درنای سیبری برای سیزدهمین سال تنها به ایران رسید

به گزارش گلونی امید، تک درنای سیبری برای سیزدهمین سال، تنها به ایران رسید و در فریدونکنار فرود آمد.

سیزده سال است که به تنهایی وجود درناهای سیبری را اعلام می‌کند.

امید در سال ۸۸ به ایران نیامد.

از جمعیت غربی درنای سیبری تنها امید مانده است. پس از کشته شدن جفت‌اش که آرزو نام داشت، سیزده سال است که به تنهایی سفر می‌کند.

در میان جمعیت پرندگان مهاجری که در آسمان پرواز می‌کنند و سرخوشانه به مقصد می‌رسند، امید به تنهایی فرود می‌آید و یک بار دیگر نام درنای سیبری را زنده نگه می‌دارد.

تک درنای سیبری

درناهای سیبری نخستین بار در سال ۱۳۵۳ در ایران رویت شدند.

جمعیت غربی درناهای سیبری با گذر از تالاب‌های نارزوم در قزاقستان، ذخیره‌گاه طبیعی آستراخان روسیه در دهانه رود ولگا، و آذربایجان و طی مسافت تقریباً ۵۰۰۰ کیلومتری در آبان هر سال به تالاب‌های فریدونکنار در استان مازندران مهاجرت می‌کنند و تا اوایل اسفند را در این تالاب می‌گذرانند.

تنها آمار ثبت شده از گله غربی درنای سیبری در سال های دور که در مسیر توقف سالیانه این گونه در دلتای رود ولگا در سال ۱۹۳۰ (۱۳۰۹ خورشیدی) در دست است حاکیست که زمانی جمعیت آن بیش از ۲۰۰ قطعه بوده است.

شاید اگر سال‌ها پیش ما انسان‌ها کمی با آنها مهربان‌تر بودیم، امید مجبور نمی‌شد این همه زمان را تنها سپری کند.

شاید اگر قبل از کشتن و شکار به زندگی و حیات این پرندگان فکر می‌کردیم حالا امید تک درنای سیری نبود و در کنارش خانواده‌ای داشت.

گونه‌های مختلفی از جانوران به دست بشر نابود و برای همیشه منقرض شدند.

گاهی خطر ما انسان‌ها برای حیوانات از حوادث طبیعی خیلی بیشتر است.

طبیعت برای سود و پول بیشتر هیچ حیوانی را از بین نمی‌برد. حیوانات بزرگ‌تر برای رفع گرسنگی حیوانات کوچک‌تر را شکار می‌کنند.

اما برخی از ما انسان‌ها را عطش شکار آرام نمی‌گذارد و بعضی را بوی پول رها نمی‌کند.

حیوانات را می‌کشیم و بعد با افتخار از آنها عکس و فیلم می‌گیریم و برای رقیب‌مان خط و نشان می‌کشیم.

حیوانات را می‌کشیم و بعد به راحتی مشغول شمردن پول حاصل از فروش گوشت و پوست‌شان می‌شویم.

کاش کمی با حیوانات مهربان‌تر باشیم.

پایان پیام