بلوط از پیرانشهر تا فیروزآباد
عکس: طبیعت لرستان
به گزارش گلونی بلوطِ باشکوه را می‌توان با آن برگ های سبز رو به آسمان و ریشه های استوار در خاک، نماد اصالتِ زاگرس دانست.
بلوط تنها یک درخت نیست، بلکه یک غنای طبیعی و فرهنگی است.
حفظ و بازیابی جمعیت بلوط در ایران نشان از اهمیت طبیعت، فرهنگ و اصالت نزد ما ایرانیان دارد و از دست دادن آن زیانی است جبران ناپذیر…
از میان سه گونه بلوطی که در زاگرس حضور دارند، Quercus brantii یا بَرودار گونه ای است که برگ پهن تری نسبت به بقیه دارد.
این گونه از بلوط، درختی بزرگ با ارتفاع متوسط حدود ۸ متر، همراه با برگ هایی یکنواخت و تخم مرغی با حاشیه دندانه‌ای شکل است که بیشترین گسترش را در میان گونه‌های بلوط موجود در ایران دارد.
بَرودار با نام‌های بلوط غربی (West oak) و بلوط زاگرس (Zagros oak) نیز شناخته می‌شود و گونه‌ای از درختان بلوط است که بومی کشورهای ایران، شمال عراق، ارمنستان، شرق ترکیه و سوریه است.
این گونه را می توان از پیرانشهر و در ارتفاع 1400 متری از سطح آب های آزاد تا 2700 متری در طسوج کهکیلویه و بویراحمد و 450 متری در مسجد سلیمان یافت.
بلوط از پیرانشهر تا فیروزآباد
بَرودار در آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه، لرستان، ایلام، خوزستان، چهارمحال و بختیاری و کهکیلویه و بویراحمد حضور دارد.
این گونه در دادنجان فیرروزآباد فارس و باز هم در ارتفاع 1400 متری از سطح آب های آزاد به آخرین نقطه حضورش در ایران می‌رسد و روی انواع خاک‌ها گسترش دارد (خاک آهکی را بیشتر می‌پسندد) که نشانه‌ای از انعطاف‌پذیری بیشتر آن نسبت به دیگر گونه‌های بلوط در ایران است.
یکی از ویژگی‌های بسیار مهم بَرودار که نقش بسیار اساسی در بقای آن داشته قدرت خارق‌العاده جست‌زنی آن (به دو صورت پاجوش و ریشه جوش) است.
از اسامی محلی این گونه در مناطق مختلف می توان به داربرو، شکین، هلوین، بلی و بلو و بلیط (بلیت) اشاره کرد.
پایان پیام
نویسنده: لیلا دباغ، کارشناس ارشد محیط زیست
با سپاس از کتاب‌های نردبان
منبع: کتاب «جنگل شناسی زاگرس» پژوهش و نگارش دکتر محمدحسین جزیره‌ای و مهندس مرتضی ابراهیمی رستاقی (۱۳۹۲ دانشگاه تهران)