جنگندگی تیم های ایرانی برای پیروزی در بازی کافی نیست
بعد از حدود 75 روز انتظار پرسپولیس در فینال آسیا نتیجه را به اولسان هیوندای واگذار کرد
به گزارش گلونی این بازی هم به دسته حیف شدها پیوست.
خیلی وقت است که امیدواریم پیروزی در مسابقات فوتبال کمی از غصههایمان بکاهد.
اما گاهی وقتها یادمان میرود که یک تیم فوتبال فقط میتواند درحد یک تیم ظاهر شود.
و نمیتواند بیشتر از وظیفه خودش عمل کند.
در بازی پرسپولیس و اولسان هیوندای، پرسپولیس درحد خودش بازی کرد.
درحد تیمی که قبل از فینال مهرههای کلیدیاش را در پستهای مهم از دست داد.
اما تمام تلاشش را کرد تا بتواند برهمه ناجوانمردیها و پشت کردن به تیم و البته محرومیتها غلبه کند.
گل مهدی عبدی در نیمه اول نشانگر همین است که آنها کار تیمی را خوب انجام دادند.
منتها نتیجه بازی مثل سایر بازیهای ملی و باشگاهی طور دیگری رقم خورد.
و سهم ما از خوشحالی به اندازه فاصله دفع پنالتی و گل کردن دوبارهاش میشود.
مثل بازی ایران و اسپانیا که شادی ما به اندازه ثبت و مردود اعلام شدن گل سعید عزت اللهی بود.
یا بازی ایران و عراق که 120 دقیقه تیم جنگید و ضربه پنالتی به تیر دروازه تمام کننده نتیجه شد.
میدانیم؛ چیزی از ارزش بچهها کم نمیشود.
جنگندگی برای پیروزی در بازی کافی نیست
اما سوالی اینجا مطرح میشود که ارزش جایگاه فوتبال ایران در آسیا و جهان چقدر است؟
در اکثر بازیهای مهم، رقابتی نابرابر بین تیمهای ملی و باشگاهی ایران وجود دارد که حتی VAR هم نمیتواند این نابرابری را پوشش دهد.
سالهاست که با انداختن نتیجه به گردن داور، تیمها را از شکست تبرئه میکنند.
اما وقت آن نرسیده که برای یکبار هم که شده، حق تیمهایی که با شایستگی به مراحل بالاتر میروند ادا شود؟
حقیقتاً یک تیم فوتبال نمیتواند هم مشکل بازیکن محروم و جداشده و بازیکن خودی را حل کند، هم با تیمهایی که قدرتشان فقط مربوط به داخل زمین نیست بجنگند.
اینها وظایف نهادها و سازمانهاست نه مربی فوتبالی که دربالاترین سطح فوتبال آسیا حضور دارد و قصدش خوشحالی هواداران است.
نتیجه تمام اینها میشود همان تصویری که از حامد لک در دقایق آخر ثبت شد.
همان دقایقی که ما فقط دلمان میخواست بازنده نباشیم و برای یک بار هم که شده طعم پیروزی بدون جنجال را بچشیم.
پایان پیام
نویسنده: سارا ملاعباسی