سامانه پاکاریم چگونه به وجود آمد؟
به گزارش گلونی همهگیری شورش را درآورده بود و بیشتر از این نمیتوانستم دست روی دست بگذارم.
ماسک و الکلم را برداشتم و رفتم پیش یک «اَبَرمسؤول».
این هم مشروح گفتگوی ما:
من: چرا کاری نمیکنید؟
او: الان دو سالی هست که روی کار آمدهام. این خودش کار نیست؟
من: چرا ولی روی کار بودن کافی نیست؛ شما یاید پای کار هم باشید.
او: خودت میتوانی همزمان هم روی کار باشی و هم پای کار؟
من: نه ولی این یعنی باید پای کار را ول کنیم؟
او: زبانت را گاز بگیر!
من: پس چه کسی باید پای کار باشد؟ همهی مسؤولین که فعلا روی کار هستند و با انرژی و توانی که از آنان میبینیم، بعید است حالا حالاها کارشان تمام شود.
تازه کار نیکو کردن هم از پر کردن است و مگر غیر از این است که ما منتظریم بالاخره یک روز آنها کار نیکو کنند؟ اما یک جای کار میلنگد.
او: خب، همان پایش است دیگر.
سامانه پاکاریم چگونه به وجود آمد؟
من: این که نمیشود.
او: کار نشد ندارد. تنها راهش این است که افرادی پای کار بیایند که روی کار نیستند. به همین سادگی!
دیدم راست میگوید و الحق که کار را به کاردان سپردهاند.
چرا همیشه فکر میکردم اینها افرادی هستند که کلفتی نان و نازکی کار نصیبشان شده.
الحق نسبت به کلفتی کارشان، نانشان خیلی هم نازک است.
همهاش تقصیر شایعاتی است که میسازند تا در کار مسؤولین موش بدوانند.
جلسه بسیار خوبی بود.
خروجیاش حتی یک سامانه بسیار مفید و کاربردی شد به نام «پاکاریم» که حتما پیامکش تا حالا به دستتان رسیده است.
خلاصه من الان پای کاری ایستادهام که مسؤولین رویش هستند.
شما هم از زیر کار در نروید. کار که عار نیست.
اصلا شاید یک روز هم شانس به ما رو کرد و روی کار آمدیم.
آن وقت دیگر تنها کار و دغدغهمان میشود همین: «روی کار ماندن»!
پایان پیام
نویسنده: مسعود توکلی