حداد عادل انگلیسی زبانان نباشیم
به گزارش گلونی صحبت کردن به یک یا چند زبان دیگر، غیر از زبان مادری، زمانی قابلیت محسوب می‌شود که شخص تسلط کافی بر آن زبان داشته باشد و در زمان و مکان مناسبش استفاده کند.
اصرار بر انجام کاری که در آن مهارت و تسلط کافی و لازم را نداریم مثل صحبت کردن به زبانی دیگر، نه تنها جذاب نیست و قابلیت محسوب نمی‌شود، بلکه در مواردی موجبات خنده و شادی دیگران را نیز فراهم می‌کند.
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
اما این فقط در صورتی است که شما یک فرد عادی و معمولی در جامعه باشید.
ولی اگر یک شخص غیر معمولی یا به معنای دیگر جزو مسئولین باشید، علاوه بر موجبات شادی و خنده دیگران، موجبات شرمندگی خود و مجموعه‌ای که تحت نظر شماست را هم فراهم می‌کنید و علاوه بر آن یک دستمایه خوب برای رقبایتان در بزنگاه‌های حساس در آینده به‌جای می‌گذارید.
یکی از زبان‌هایی که این روزها بسیاری از آدم‌های معمولی و غیرمعمولی اصرار به صحبت کردن به آن زبان دارند؛ زبان انگلیسی است.
از «اوه مای گاد»ها و «هِلو گایز»های ساده در پست و استوری‌های آدم‌های معمولی تا نطق‌های کوتاه و بلند در نشست‌ها و سخنرانی‌های آدم‌های غیر معمولی.
درست است که امروزه دانستن هر زبانی به ویژه انگلیسی برای ارتباط با دنیا و استفاده از منابع معتبر علمی ضرورت دارد و این ضرورت برای کسی که مسئولیتی دارد و به خاطر مسئولیتش با سایر کشورها در ارتباط است دو چندان می‌شود؛ اما سوال اینجاست چرا به کاری که در آن مهارت کافی نداریم اصرار می‌کنیم؟!
شاید این را هم برای خودمان مثل خیلی چیزهایی که خط و ربطی به آن طرف آبی‌ها دارند، نشانه کلاس و بزرگی شخصیت می‌دانیم.
اما سوال دیگر این است که اگر آن را افتخار و نشانه‌ی داشتن قابلیت یا استعداد خاصی می‌دانیم چرا در جهت ارتقاع سطح خود در آن تلاشی نمی‌کنیم و صرفا به چند جمله و چند کلمه اکتفا کرده‌ایم و گاهی همان‌ها را هم اشتباه تلفظ و بیان می‌کنیم؟!
این مسئله مدت مدیدی است در بین برخی از مسئولین جوانه زده و آرام آرام ریشه می‌دواند. مسئولینی که از انگلیسی حرف زدن «فقط» همین اصرارش را دارند و دیگر هیچ.
آنها تلاشی در جهت ارتقاع سطح زبان خود نمی‌کنند. علاوه‌بر آنها گروهی دیگر از مسئولین علاوه بر اصرار «اجبار» هم دارند برای این کار. یعنی بنابه مسئولیت و پستی که دارند مجبورند گاهی انگلیسی حرف بزنند.
اما در میان همین به اجبار کشیده‌شدگان هم هستند مسئولینی که با وجود این اجبار باز هم تلاشی در جهت ارتقاع سطح زبان خود نمی‌کنند و صرفا «اصرار» به انگلیسی حرف زدن دارند.
همین هم باعث شده که در دوره‌ها و در مراسمات مختلف صحنه‌ها و اتفاقات نابی خلق کنند و حتی گاهی نقش حداد عادل را برای انگلیسی زبان‌ها ایفاکرده و واژگان جدید، با تلفظی جدید برای این زبان خلق کنند.
اما هیچ کدام از اتفاقات قبلی درس عبرتی برای بقیه نشد که اگر اجباری ندارند، اصرار به کاری که بر آن مسلط نیستند نکنند و اگر در زمره اجباری‌ها هستند، علاوه بر اصرار حتما به ارتقاع سطح زبان خود بپردازند تا آنها هم به جمع خلق‌کنندگان لحظات ناب نپیوندند.
پایان پیام
نویسنده: ساره پارسا