خفاش مقبره ای شکم برهنه
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی خفاش مقبرهای شکم‌برهنه آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۸۵ تا ۱۱۵ میلی‌متر، طول ساعد ۶۴ تا ۸۳ میلی‌متر، طول دم ۲۹ تا ۴ میلی‌متر و وزن ۴۶ تا ۸۳ گرم از خفاش مقبرهای مصری بزرگ‌تر است.
رنگ آن در پشت قهوه‌ای روشن است که گاهی به خاکستری می‌زند و شکم کمرنگ‌تر است (بچه‌ها خاکستری تیره‌اند).
حدفاصل پایین شکم و پشت تا ابتدای پرده دم برهنه است.
نیمی از دم از وسط سطح پشتی پرده دمی بیرون می‌زند.
پوزه برهنه و رنگ آن قهوه‌ای تیره است.
در گلوی نرهای بالغ کیسه کوچک وجود دارد که بوی خاصی تولید می کند.
گوش‌ها بلند و باریک‌اند و از هم فاصله زیادی دارند.
گوشک آن در انتها گرزمانند است. مهمیز بلندی به طول ۲۰ میلی‌متر دارد.
دارای یک کیسه پوستی است که زند زبرین را به آخرین استخوان کف دست متصل می‌کند.
دوریختی جنسی دارد و نرها از ماده‌ها بزرگ‌ترند. زیرگونه غرب ایران (Tn. mnagnus) از زیرگونه جنوب شرقی (Tn.zayidi) بزرگ‌تر است .
خفاش مقبره ای شکم برهنه
ویژگی‌های زیستی: اندکی پس از غروب بیرون می‌زند.
بال‌های باریک و کشیده‌ای دارد و سریع و با قدرت پرواز می‌کند.
هنگام شکار تا مسافت زیادی از خوابگاه دور می‌شود.
معمولا در ارتفاع زیاد شکار می‌کند.
از سوسک‌ها، جیرجیرک‌ها، ملخ‌ها، سوسری‌ها، بيدها، وسپ‌ها و موریانه‌های بالدار تغذیه می‌کنند طعمه قوش‌ها و جغدها می‌شود.
تجمع طلب است و کلنی‌هایی با چند صد یا حتی چند هزار فرد تشکیل می‌دهد.
نر و ماده با هم هستند و جدایی جنسی وجود ندارد.
ممکن است در خوابگاه با گونه‌های دیگری همچون خفاش‌های دم موشی شریک شود.
با پاها و شست‌هایش به دیواره‌های عمودی می‌چسبد و در صورت نزدیک شدن انسان از پهلو عقب نشینی می‌کند در فصل زادآوری نرها از کیسه گلویی‌شان یا غدد سطح شکمی سر و گردن ماده چسبناک و سیاه رنگی ترشح می‌کنند که بوی تندی دارد.
جفت‌گیری در پاییز انجام می‌شود.
پس از حدود 98 روز آبستنی در اواخر فروردین، اوایل خرداد یا اواخر تیر (بسته به جمعیت یک نوزاد به دنیا می‌آید هنگام پرواز، نوزاد به پستانک‌های سینه‌ای مادر می‌چسبد.
بعضی جمعیت‌ها مهاجرت می‌کنند و بعضی برای زمستان‌خوابی چربی (لایه زیرپوستی نارنجی رنگ) ذخیره می کنند.
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: در مناطق خشک و نیمه خشک یافت می‌شود خفاشی شکاف‌زی است که در ایران اغلب در خوابگاه‌های تابستانی‌اش در درزها و شکاف‌های میان صخره‌ها یا زیر سقف مقبره‌های قدیمی و ساختمان‌های بزرگ یافت می‌شود.
برای زمستان‌خوابی به غارهای طبیعی، تونل‌های زیرزمینی و شکاف دیوار ساختمان‌ها می‌رود به آب وابسته است و از آبگیرها خیلی فاصله نمی‌گیرد در ایران در فصل مناسب نسبتا فراوان است اما ظاهرا در پاکستان، عراق و شبه جزیره عربستان بیشتر مشاهده می‌شود.
تاکنون از استان‌های آذربایجان غربی، خوزستان، بوشهر، کرمانشاه، تهران و سیستان و بلوچستان گزارش شده اما حضور آن در سرتاسر کشور از رشته کوه البرز به پایین محتمل است.
وضعیت حفاظتی: پراکندگی گسترده‌ای دارد، نسبت به تغییرات زیستگاه و مزاحمت‌های انسانی تحمل زیادی نشان می‌دهد و جمعیت بزرگی با روند ثابت دارد.
از این رو در فهرست سرخ IUCN در گروه «کمترین نگرانی» یا LC قرار گرفته است.
مهمترین عوامل تهدید آن عبارت‌اند از تخریب خوابگاه و آفت کش‌ها.
هیچ اقدام حفاظتی خاصی برای این گونه انجام نمی‌شود.
پایان پیام