گلونی

خفاش نعل اسبی مدیترانه ای را بشناسید

خفاش نعل اسبی مدیترانه ای

خفاش نعل اسبی مدیترانه ای

خفاش نعل اسبی مدیترانه ای

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی خفاش نعل‌اسبی مدیترانه‌ای آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۴۳ تا ۵۸ میلی‌متر، طول ساعد ۴۳ تا ۵۱ میلی‌متر،

طول دم ۲۲ تا ۳۰ میلی‌متر و وزن ۸ تا ۱۷ / ۵ گرم است.

دارای جثه متوسط.

زائده ارتباطی بالا نوک‌تیز و اندکی خمیده به پایین.

زائده ارتباطی پایین کوتاه‌تر.

گوش‌ها و پرده‌های بال خاکستری روشن.

رنگ بدن در پشت قهوه‌ای-خاکستری با ته‌رنگ بنفش یاسی یا مایل به قرمز و در سطح شکمی سفید چرک است.

بند دوم انگشت چهارم بلندتر از دو برابر بند اول وقتی در رخوت (torpor) است.

خود را به طور کامل در پرده‌های بال نمی‌پیچد و ممکن است با بال‌های باز به خواب زمستانی فرو رود.

ویژگی‌های زیستی: کلنی‌های زایمان از ۵۰ تا ۴۰۰ فرد تشکیل می‌شود.

در هنگام زمستان‌خوابی بدون اتکای شست و فقط از پا آویزان می‌شود و اغلب در تماس بدنی با افراد دیگر است.

اغلب با گونه‌های غارزی دیگر و از جمله سایر خفاش‌های نعل‌اسبی و M.capaccini و M.schreibersii می‌خوابد.

خیلی دیر خوابگاه را ترک می‌کند و رژیم غذایی آن عبارت است از پولک‌بالان، دوبالان، بالتوری‌ها و حشرات دیگر.

اوایل تیرماه یک بچه می‌زاید که در چهار هفتگی مستقل شده و در دو سه سالگی بالغ می‌شود.

در ایران اوایل مهر به مکان زمستان‌خوابی می‌رود،

تا اواخر آبان به رخوت عمیق‌ فرو می‌رود و آذر و دی را در خواب زمستانی می‌گذراند.

اسپرم ذخیره می‌کند و لقاح تاخیری دارد. مهاجرت نمی‌کند و بیشترین جابه‌جایی ثبت شده در آن ۱۳۴ کیلومتر است.

خفاش نعل اسبی مدیترانه ای

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: وابسته به بوته‌زارها و درخت‌زارهای مدیترانه‌ای و نیمه مدیترانه‌ای است و از جنگل مخروط‌داران پرهیز می‌کند.

گاهی در درخت‌زارهای پهن‌برگ و پوشش‌های گیاهی کنار رودخانه‌ای نیز یافت می‌شود.

خوابگاه‌های تابستانی آن در مکان‌های زیرزمینی طبیعی و مصنوعی همچون غارها و معادن متروک و گاهی زیرشیروانی خانه‌ها قرار دارد

و برای زمستان‌خوابی اغلب به غارهای بزرگ با خرداقلیم ثابت می‌رود در ایران چندان فراوان نیست.

و تاکنون از استان‌های خراسان رضوی، گلستان، کردستان، لرستان، همدان، آذربایجان غربی، چهارمحال و بختیاری، کرمانشاه، اصفهان، فارس و خوزستان گزارش شده است.

وضعیت حفاظتی: در ۲۷ سال (۳ نسل گذشته افت جمعیت و از بین رفتن کلنی‌های آن در بسیاری از کشورها گزارش شده است.

از این رو به نظر می‌رسد که کاهش جمعیت به حد ۳۰ درصد رسیده است و به همین دلیل در فهرست سرخ IUCN در گروه نزدیک به تهدید» یا NT قرار گرفته است.

جمعیت آن در ایران در طول چند دهه گذشته کاهش چشمگیری یافته است.

مهمترین عوامل تهدید این گونه عبارت‌اند‌ از تخریب زیستگاه، مزاحمت و از بین رفتن خوابگاه‌های زیرزمینی در بسیاری از کشورها بر اساس قوانین ملی حمایت شده است.

پایان پیام

خروج از نسخه موبایل