مویه لری آواز اندوهناک باستانی
مویه لری آواز اندوهناک باستانی
به گزارش گلونی مویه لری یکی از آوازهای مردم لرستان و مناطق لرنشین است.
امین ماسوری در کتاب «فرهنگ واژه موسقی لرستان» آورده است:
آواهای عزای لرستان به دو بخش تقسیم می‌شوند: بخش اول آواهایی که عمومیت داشته‌اند و از دیرباز برای کلیه افرادی که در می‌گذشته‌اند، خوانده می‌شده است.
در لرستان موا moua یا مویه را زنان می‌خوانند اگر مردان مویه کنند به آن مور می‌گویند.
این آوازها به مویه‌ها معروف‌اند. در زبان لری به مویه‌ها سر مور می‌گویند و در زبان لكی هور.
مویه‌ها اشعاری هستند در خصوصیات فرد در گذشته، در این اشعار که قد و بالای متوفی توصیف می‌شود، سراینده خصوصیات اخلاقی‌اش را بازگو و شجاعت‌ها و شهامت‌های او را به ویژه در هنگام جنگ بیان می‌کند.
در این مويه‌ها حماسه، لطافت، شیوایی کلام و بار عاطفی قوی موج می‌زند.
بخش دوم آواهای عزا، سرودهای حماسی است که بعد از هر درگیری و یا جنگ برای درگذشتگان ساخته و آنها را با تم‌های گوناگون اجرا می‌کرده‌اند.»
مویه لری در شور
دانلود کنید
مویه لری آواز اندوهناک باستانی
نماشای گلونی را دنبال کنید
مویه‌های لری آیینه فرهنگ و اوضاع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قوم لر در مقاطع مختلف تاریخ است.
این آثار مملو از اساطیر، باورها و آرمان‌های این مردم است. مویه‌ها بخشی از موسیقی و ادبیات شفاهی لرستان به حساب می‌آید.
مویه‌های لری تک‌بیت‌هایی است که گوینده مویه خوان تمامی احساسات خود را در آن بیان می‌سازد.
هر چند برخی از این آثار متعلق به شعرای متقدم و يا معاصر لر هستند اما سرایندگان بخش اعظم این آثار افراد ناشناس و گمنام‌اند.
مویه‌های لری توسط زنان و مردانی که سواد خواندن و نوشتن ندارند و به صورت فی‌البداهه در لحظه آفریده می‌شود و در اثر تکرار در ذهن شنوندگان باقی می‌ماند.
به همین دلیل بسیاری از این ابیات فاقد ساختمان معمول شعری است و وزن و قافیه ندارد، اما از نظر بار عاطفی كلام بسیار غنی است و به راحتی احساسات گوینده را به شنونده منتقل می‌سازد.
این ابیات لغات بسیار ساده و روزمره به کار می‌رود و در هیچکدام آنها با لغات غريب و نامفهوم روبرو نمی‌گردیم.
در واقع سادگی و سلاست، اساس مویه‌های لری است، چون این شعر از درون عامه مردم برخاسته، لذا به دور از هرگونه گره و پیچیدگی است و به راحتی بر دل می‌نشیند.
مویه بیشتر اوقات بیانگر موضوعات متنوعی چون: شکوه از روزگار، تأسف از مرگی نابه هنگام، توجه دادن اذهان به ناپایداری دنیا و فراخواندن آنها به نیکوکاری، تجلیل از متوفی، تأکید مبالغه آمیز بر خصوصیات نیکوی تازه در گذشته مثل: شجاعت، عدالت، زیردست نوازی، دشمن‌ستیزی، هنرمندی، سخن‌وری، مجلس آرایی، گرامیداشت زن و فرزند، اسب و تفنگ آن فوت شده و اینکه دیدن آنها در نبود او غم انگیز و تحمل ناپذیر است، سروده می‌شود.
مویه نوای غم‌انگیزی است که زنان به صورت گروهی یا تکی در مراسم پُرس و یا آیین سوگ سر می‌دهند.
پایان پیام
کد خبر : 197263 ساعت خبر : 1:51 ب.ظ