ارزهایی به ارزش جو
ارزهایی به ارزش جو
«صادرات ۷۰۰ هزار تن جو از عراق به ایران به عوض بدهی.»
به گزارش گلونی این خبر را با زیر کلام، آهنگ آه و واویلا لطفا بخوانید.
خب احتمالا می‌دانید که عراق تازه بعد از ۵۰ سال در تولید گندم به خود کفایی رسیده است!
اما گویا در کنار این خودکفایی به یک خودباوری خاصی نیز نائل شده است که این‌گونه می‌خواهد بدهی‌هایش را صاف کند!
در گذشته تا جایی که یادمان می‌آید مبادلات کالا به کالا را با کالایی ارزشمندتر و مورد نیاز‌تر معامله می‌کردند ولی گویا الان همه چیز برعکس شده است.
اما خب چرا بدهی های‌مان را با ارزها وپول‌های چندین میلیاردی صاف نمی‌کنیم؟
یا مثلا چرا بدهی‌های‌مان را با دکل‌های از دست رفته و مورد نیاز جبران نمی‌کنیم؟
نکند حکایت همان ضرب المثل باشد که می‌گوید؛ حالا که ماست نشد شیر بده؟
ارزهایی به ارزش جو
اما گویا ما به این ضرب‌المثل قدری وسعت بیشتری داده‌ایم و چند روز دیگر بعید نیست که از گندم به یونجه برسیم.
خدا را چه دیدی شاید این کار هم حکمتی دارد.
و حکمتش این باشد که در آینده، با این حجم از گرانی به خوردن جو، روی بیاوریم.
البته نا گفته نماند که ما خودمان در این زمینه؛ یعنی تولید جو، آن‌قدر خود‌کفا هستیم که حتی به کشورهای دیگر هم صادر می‌کنیم اما مدلمان است دیگر، نعل را برعکس می‌زنیم تا بیفتیم و وقتی افتادیم بگوییم کی بود کی بود کجا بود؟
عادت کرده‌ایم به این حرف‌ها به این کارها، چون ما هیچ چیزمان باهم جور در نمی‌آید.
و پیچ و مهره‌هایش زمانی جور می‌شود که عقل‌مان وسیع، معامله‌مان صحیح، قرض‌مان مقتضی و بدهی‌مان منتهی باشد.
پایان پیام
نویسنده: زهرا بزرگی
کد خبر : 194068 ساعت خبر : 8:44 ب.ظ