خفاش بیابانی با گوش های بسیار بلند
خفاش بیابانی با گوش های بسیار بلند
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی خفاش بیابانی آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۶۹ تا ۸۳ میلی‌متر، طول ساعد ۵۵ تا ۷۰ میلی‌متر، طول دم ۵۵ تا ۶۲ میلی‌متر و وزن ۱۸ تا ۳۷ گرم. بزرگ‌ترین خفاش گوش‌بلند در ایران.
رنگ بدن بسیار روشن (جوان‌ترها تیره‌تر و خاکستری‌ترند).
موهای بدن انبوه، نرم و بلند است؛ بن موها در سطح پشتی خاکستری سفید و نوک آنها نخودی یا خاکستری مایل به زرشکی کمرنگ و موهای سطح شکمی سفیدرنگ است.
خط تمایز در امتداد گردن نسبتا مشخص است.
خفاش بیابانی
گوش‌ها بسیار بلند (۳۰ تا ۴۲ میلی‌متر) هستند و روی پیشانی به همدیگر نمی‌رسند.
گوشک بلند و نیزه‌ای است و طول آن تقریبا به نصف طول گوش می‌رسد.
چشم‌ها نسبتا درشت هستند.
رنگ صورت، گوش‌ها و پرده‌های بال قهوه‌ای مایل به زرد است.
پرده‌ها بی مو، ضخیم و چرمی هستند.
انتهای دم ۴ تا ۵ میلی‌متر از لبه آزاد پرده میان‌رانی بیرون می‌زند.
مهمیز چندان تکوین نیافته لوب پس‌مهمیزی وجود ندارد.
دو جفت پستان دارد.
آلت تناسلی نر غیر عادی و پیچیده با سری دوشاخه و خمیده است.
ویژگی‌های زیستی: غروب‌ها زود فعال می‌شود اما دیر از خوابگاه بیرون می‌آید.
نزدیک به سطح زمین یا صخره‌ها پرواز می‌کند با پروازی آهسته در دایره‌های بزرگ پیوسته گشت می‌زند.
علاوه بر استفاده از شیوه بازتاب امواج فراصوت ممکن است با گوش دادن به صدای طعمه نیز شکار کند هنگام درجا بال‌زنی موقعیت طعمه را تعیین کرده و سپس آن را از روی زمین بر می‌دارد.
بسته به منطقه و فصل انواع گوناگونی از بندپایان زمینی درشت جثه را صید می‌کند.
از قاب‌بالان (خاله سوسکه‌ها و سوسک‌های طلایی)، ملخ، سوسری، موریانه، ساس یا حتی عقرب، صدپا، عنکبوت و آخوندک تغذیه می‌کند.
بیدها را نیز می‌تواند در هوا تعقیب و شکار کند.
در اسارت گکوها را به عنوان غذا می‌پذیرد اما چنین رفتاری در طبیعت هنوز مشاهده نشده است.
برای نوشیدن آب مرتب به آبگیرها سر می‌زند در دست بسیار آرام است و گاز نمی‌گیرد.
عمدتا تک‌زی است اما خوشه‌هایی متشکل از ۱۸ خفاش ماده نیز تشکیل می‌شود.
در خرداد تا اوایل تیر دو نوزاد به دنیا می‌آورد.
احتمالا مهاجرت نمی‌کند.
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: گونه‌ای بیابانی است که برای زندگی در مناطق فوق العاده خشک و بی آب و علف سازش یافته است.
در زیستگاه‌های بیابانی و نیمه بیابانی شمال آفریقا تا خاورمیانه یافت می‌شود.
زیستگاه‌های آن عبارت است از مناطق خشک، با پوشش گیاهی تنک و صخره‌ای.
در شكاف صخره‌ها و درز سنگ‌ها یا گاهی در ساختمان‌ها می‌خوابد. تا ارتفاع ۲۴۰۰ متر از سطح دریا مشاهده شده است.
در مجموع گونه‌ای کمیاب است، هر چند در بیابان‌ها و نواحی کوهستانی و خشک ایران زیاد دیده می‌شود.
علت پایین بودن تراکم جمعیت آن فقر زیستگاهش عنوان شده است.
تاکنون از استان‌های خراسان رضوی، خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان، هرمزگان، یزد و اصفهان گزارش شده است.
وضعیت حفاظتی: گونه‌ای نسبتا فراوان است و تصور می‌شود جمعیت بزرگی داشته باشد.
اگرچه در بخش‌هایی از گستره پراکندگی‌اش ممکن است تحت تاثیر آفت کش ها قرار گیرد اما در مجموع خطر مهمی این گونه را تهدید نمی‌کند.
از این رو در فهرست سرخ IUCN در گروه «کمترین نگرانی» یا LC قرار گرفته است.
پایان پیام
کد خبر : 198621 ساعت خبر : 11:33 ب.ظ