مایوتیس بکشتاین یا گوش بلند مهاجرت نمی‌کند
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ی مایوتیس بکشتاین آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن 45 تا 55 میلی‌متر، طول ساعد 39 تا 46 میلی‌متر، طول دم 41 تا 52 میلی‌متر و وزن 6 تا 12 گرم.
به نسبت جثه دارای بلندترین گوش در میان گونه‌های این جنس است.
طول گوش‌ها به 19 تا 29 میلی‌متر می‌رسد و چنانچه به جلو خوابانده شوند، 8 تا 10 میلی‌متر از نوک پوزه بیرون می‌زنند.
گوش‌ها در پایه و روی پیشانی به همدیگر نمی‌رسند و در هنگام زمستان‌خوابی روی بدن تا نمی‌شوند (برخلاف Plecotus).
لاله گوش دارای 9 تا 11 چین پوستی افقی است.
گوشک بلند و نیزه‌ای است و بلندی آن تا نصف گوش می‌رسد.
رنگ صورت، گوش‌ها و پرده‌های قهوه‌ای مایل به صورتی است.
مایوتیس بکشتاین یا گوش بلند
موهای پشت نسبتا بلند و قهوه‌ای کمرنگ یا مایل به قرمز است؛ موهای سطح شکمی خاکستری روشن یا تقریبا سفید است.
مرز آشکاری در ناحیه گردن وجود دارد.
پرده‌های بال پهن هستند و به بن نخستین انگشت پا متصل می‌شوند.
مهمیز مستقیم است و تا یک سوم پرده میان‌رانی امتداد می‌یابد.
ویژگی‌های زیستی: قدرت مانور بالایی دارد و می‌تواند بسیار کند پرواز کرده و درجا بال‌زنی کند.
طعمه‌هایش را از روی شاخ و برگ برمی‌دارد. بسیار نزدیک به گیاهان، در سطح زمین یا در تاج پوشش درختان شکار می‌کند.
از بندپایان جنگلی، به ویژه حشرات غیر پرنده تغذیه می‌کند.
رژیم غذایی آن عمدتا از بیدها، سوسک‌ها، دوبالان، بال‌توری‌ها و عنکبوت‌ها تشکیل می‌شود اما بسته به فصل یا موقعیت از دروگرها، گوش‌خیزک‌ها، کرم‌های حشره، جیرجیرک‌ها، ساس‌ها، نازک‌بالان، صدپایان و طعمه‌های دیگر نیز نمی‌گذرد.
زایشگاه‌های آن از 10 تا 30 خفاش ماده تشکیل می‌شوند که زود به زود خوابگاه عوض می‌کنند.
در گروه‌های مادری جداگانه با خویشاوندی ژنتیکی بالا زندگی می‌کنند؛ ماده‌های جوان در گروه می‌مانند اما نرها مهاجرت می‌کنند و اغلب تک‌زی هستند.
نوزادان از نیمه خرداد تا نیمه تیر به دنیا می‌آیند.
جفت‌گیری در ازدحام کلنی‌های متعدد در یک خوابگاه انجام می‌شود.
غده‌های روی صورت ترشحاتی دارند که افراد می‌توانند با کمک بوی آن یکدیگر را تشخیص دهند.
طول عمر آن در طبیعت تا 21 سال می‌رسد.
بسیار ساکن است و مهاجرت نمی‌کند (بیشترین جابه‌جایی ثبت شده در آن 73 کیلومتر است).
زیستگاه، پراكندگی و فراوانی
نیازهای زیستگاهی خاصی دارد و عمدتا به جنگل‌های طبیعی و قدیمی وابسته است.
پراکندگی واقعی آن بسیار جزیره‌ای و قطعه‌قطعه و وابسته به وجود زیستگاه‌های مناسب است.
بیشترین تراکم جمعیت در جنگل‌هایی است که بر اساس اصول زیست‌محیطی (و نه صرفا اقتصادی) اداره می‌شوند.
در جنگل‌های پهن‌برگ و گاهی جنگل‌های مختلط و همچنین درخت‌زارهای خزاندار راش و بلوط با درختان کهنسال زیاد زندگی می‌کند.
گاهی در مراتع یا باغ‌های میوه دیده می‌شود.
خوابگاه تابستانی‌اش سوراخ درختان است و گاهی در ساختمان‌ها نیز می‌خوابد.
برای زمستان‌خوابی زیستگاه‌های زیرزمینی و تنه توخالی درختان را ترجیح می‌دهد.
تا ارتفاع 1800 متر از سطح دریا گزارش شده است.
در سرتاسر گستره پراکندگی‌اش خفاشی کمیاب است.
در ایران بسیار کمیاب است و تنها از چهار نقطه در استان‌های گلستان و مازندران گزارش شده است.
این نقاط شرقی‌ترین حد پراکندگی جهانی گونه را تشکیل می‌دهند.
وضعيت حفاظتی: جمعیت قطعه‌قطعه و عادات غیرمهاجرتی‌اش به معنای آن است که به آسانی به مناطق جدید انتشار نمی‌یابد.
جمعیت آن درنتیجه نابودی و فروسایی درخت‌زارهای قدیمی و همچنین مزاحمت‌های انسانی رو به کاهش است.
از این رو در فهرست سرخ IUCN در گروه «نزدیک به تهدید» یا NT قرار گرفته است.
عوامل تهدید آن عبارت‌اند از مدیریت نامناسب زیستگاه‌های درختی، قطع درختان کهنسال توخالی، استفاده از آفت‌کش‌ها و مزاحمت انسانی در محل خوابگاه.
در بیشتر کشورهای واقع در گستره پراکندگی‌اش بر اساس قوانین ملی و بین‌المللی حمایت شده است.
در مدیریت درست زیستگاه باید درختان کهنسال به تعداد کافی باقی بمانند.
پایان پیام