دلفین چرخنده گونه‌ای بازیگوش

دلفین چرخنده

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ دلفین چرخنده آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول بدن در ماده‌ها ۲ متر، در نرها ۲٫۳۵ متر و وزن حداقل ۸۲ کیلوگرم است.

بدن باریک، پوزه باریک و دراز و سر در بالاترین نقطه ملون خیلی باریک است.

باله پشتی کمی هلالی، عمود و مثلثی شکل است.

رنگ در سطح پشتی بدن خاکستری تیره، پهلوها روشن‌تر و سطح شکمی بدن سفید است.

دلفین چرخنده

نوارهای تیره‌ای از چشم تا باله‌های سینه‌ای دارد.

دندان‌هایی بسیار ریز و نوک تیز به تعداد ۴۰ تا ۶۲ عدد در هر نیم آرواره دارد که تقریبا بیشتر از سایر گونه‌های آب‌ بازان است.

شاید با دلفین نواردار Stenella coeruleoalba و دلفین معمولی پوزه بلند Delphinus capensis اشتباه گرفته شود که شکل بدن، الگوی رنگ، طول پوزه و باله پشتی این گونه متمایز است.

ویژگی‌های زیستی

اغلب اجتماعی و در گروه‌های کمتر از ۵۰ تایی تا چند هزارتایی شنا می‌کنند.

اگرچه اغلب برای تغذیه به آب‌های کم عمق می‌روند اما در آب‌های عمیق ۶۰۰ متر یا بیشتر به تعقیب شکار می‌پردازند.

نام این گونه برگرفته از عادت رفتاری خاص آن است که از آب بیرون پریده و قبل از برگشت به درون آب ۷ بار دور خود می‌چرخد.

مناطق کم عمق آب‌های ساحلی را برای استراحت انتخاب می‌کند.

بازیگوش است و گاهی در اطراف قایق‌ها دیده می‌شود.

قدرت شنا و پرش بسیار بالایی دارد و صداهای متنوعی را تولید می‌‎کند.

بیشتر در شب از ماهی‌های موجود در قسمت‌های میانی آب، اسکویید و میگو تغذیه کرده و اکثر ساعات روز استراحت می‌کند.

در تمام طول سال قادر به جفت‌گیری است ولی اوج زایمان در جمعیت‌های مختلف از اواخر بهار تا پاییز است.

بعد از ۱۰ تا ۱۱ ماه یک بچه با وزن حدود ۸ کیلوگرم و طول ۷۵ تا ۸۰ سانتی‌متر به دنیا می‌آورد.

تا ۱۵ ماهگی شیر می‌خورد و در سن ۴ تا ۷ سالگی در ماده‌ها و ۷ تا ۱۰ سالگی در نرها بالغ می‌شود.

۵۰ سال عمر می‌کند.

طعمه‌خوار طبیعی آن کوسه است اما احتمالا مورد حمله نهنگ و نهنگ شبه نیز قرار می‌گیرد.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی

آب‌های گرم و نیمه گرم حاره‌ای اقیانوس‌ها.

در بین عرض‌های جغرافیایی ۴۰ درجه شمالی و جنوبی گسترش دارد.

در ایران در خلیج فارس و دریای عمان وجود دارد.

در مهر ماه ۱۳۸۶ تعداد ۷۹ عدد دلفین چرخنده در سواحل شرق جاسک (منطقه کرتی) به گل نشستند که باعث ثبت حضور این گونه در ایران شد.

آخرین لاشه‌های این گونه در سال ۱۳۸۹ در منطقه حفاظت شده مند در استان بوشهر و جاسک در استان هرمزگان مشاهده شده است.

وضعیت حفاظتی: در زمره گونه‌های در معرض خطر انقراض سازمان حفاظت محیط زیست قرار دارد.

همچنین، در پیوست II کنوانسیون CITES و در طبقه کمبود اطلاعات (DD) فهرست سرخ IUCN قرار دارد.

پایان پیام