پورپویز بی باله دندان‌هایی کوچک و باریک دارد

پورپویز بی باله دندان‌هایی کوچک و باریک دارد

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره‌ پورپویز بی‌باله آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول بدن ۱/۵ تا ۲ متر، طول باله سینه‌ای حدود ۳۰ سانتی‌متر و وزن ۴۵ تا ۷۰ کیلوگرم و کوچکترین عضو از راسته آب بازان است.

نداشتن باله پشتی مهم‌ترین ویژگی این گونه است.

باله سینه‌ای بزرگ و در انتها مدور است.

رنگ بدن خاکستری و اغلب زیر گلو و اطراف اندام‌های تناسلی روشن‌تر است.

نابالغین روشن‌تر از بالغین هستند.

پورپویز بی باله

به جای باله پشتی، از قسمت میانی پشت بدن تا دم یک برجستگی مشاهده می‌شود.

دندان‌هایی کوچک و باریک دارند.

تعداد دندان‌ها در هر نیم آرواره بین ۱۳ تا ۲۲ عدد است.

دارای ۳ زیر گونه با ۳ محدوده پراکندگی متفاوت هستند که زیر گونه N.p.phocaenoides در آب‌های ایران پراکندگی دارد.

ویژگی‌های زیستی: معمولا به صورت انفرادی، جفت یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود.

البته گروه‌های ۵۰ تایی نیز گزارش شده است.

برخلاف دلفین‌ها حرکات نمایشی و پرانرژی ندارد.

آب‌های کم عمق را ترجیح داده، به آرامی حرکت کرده و مدت زمان زیادی را زیر آب نمی‌ماند بیشتر از ماهی و سخت پوستان کوچک مثل میگوها تغذیه می‌کند.

هر دو سال یک بار زادآوری می‌کند.

در زمستان جفت‌گیری کرده و بعد از حدود ۱۱ ماه یک بچه با وزنی حدود ۷ تا ۱۰ کیلو گرم و طول ۷۵ تا ۸۵ سانتی‌متر به دنیا می‌آورد.

در ۳ تا ۶ سالگی بالغ می‌شوند.

طول عمر در طبیعت ۱۸ تا ۲۵ سال است.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: زیستگاه اصلی آب‌های گرمسیری سواحل کم عمق اقیانوس هند، رودخانه‌های بزرگ، مصب‌ها و جنگل‌های حرا است.

از اکثر مناطق ساحلی دریای عمان و خلیج فارس گزارش شده است ولی در حال حاضر بیشترین جمعیت این گونه در مناطق ساحلی جزیره قشم و به خصوص منطقه حفاظت شده حرا مشاهده می‌شود.

در سال‌های اخیر (۹۱-۱۳۸۹) در سواحل بندرعباس، جاسک و بندر لنگه در استان هرمزگان و در منطقه حفاظت شده مند در استان بوشهر به گل نشسته است.

وضعیت حفاظتی: در زمره گونه‌های در معرض خطر انقراض سازمان حفاظت محیط زیست، به دلیل کاهش جمعیت و پایین آمدن کیفیت زیستگاه به دلیل آلودگی‌های نفتی در طبقه «آسیب پذیر » (VU) فهرست سرخ IUCN و همچنین در پیوست I کنوانسیون CITES قرار دارد.

مهمترین عامل تهدید کننده جمعیت این گونه به دام افتادن در تورهای ماهیگیری است.

پایان پیام