دوپای پنج انگشتی کوچک

دوپای پنج انگشتی کوچک، کوچک ترین دوپای ایران

دوپای پنج انگشتی کوچک، کوچک ترین دوپای ایران

به گزارش گلونی در کتاب اطلس پستانداران ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره دوپای پنج‌انگشتی کوچک آمده است:

ویژگی‌های ظاهری: طول سر و بدن ۹۰ تا ۱۲۸ میلی‌متر، طول دم ۱۴۸ تا ۱۸۵ میلی‌متر، طول کف پای عقب ۴۶ تا ۵۸ میلی‌متر، طول گوش ۲۵ تا ۳۸ میلی‌متر و وزن ۳۲ تا ۷۳ گرم است.

کوچک‌ترین دوپای ایران است.

پوزه کوتاه و پهن و گوش‌های بلندی دارد که در صورت خم شدن از پوزه بلندترند.

رنگ موهای پشت بدن نخودی مخلوط با خاکستری تیره، پهلوهای بدن روشن‌تر و سطح شکمی بدن سفید رنگ است.

دوپای پنج انگشتی کوچک

نوار سفیدی روی ران پا وجود دارد که در زیر دم با سفیدی پایین بدن یکی می‌شود.

دسته موهای انتهای دم کمی پهن و سه رنگ است.

دوپای پنج انگشتی کوچک
دوپای پنج انگشتی کوچک

ابتدا موهای کوتاه به رنگ سفید چرک، سپس در حدود ۳ سانتیمتر موهای سیاه و در نوک دم در حدود ۲ سانتیمتر موهای کاملا سفید وجود دارد.

پا پنج انگشت دارد که فقط سه انگشت وسطی رشد کرده و کف آن فاقد مو است.

در فک بالا یک جفت دندان پیش آسیای کوچک دارد، دندان‌های پیشین بالا فاقد شيار و امتداد آن رو به جلو است.

ویژگی‌های زیستی: شب گرد است و معمولا به صورت انفرادی زندگی می کند. از بذر، پیاز و ریشه گیاهان و همچنین حشرات تغذیه می‌کند.

معمولا لانه دارای دو دهانه است.

اتاقک کروی شکل لانه در عمق ۲۵ تا ۶۰ سانتی‌متری زمین ساخته می‌شود و با تونل‌هایی به طول ۴۰ تا ۱۲۰ سانتی‌متر به سطح زمین وصل می‌شود.

درب ورودی اصلی لانه را در روز می‌بندد.

به غیر از زمان زمستان خوابی هر لانه توسط یک دو پا استفاده می‌شود.

در طول سال دوبار از بهار تا اوایل پاییز تولید مثل می‌کند.

دوره آبستنی حدود ۴۰ روز است و در هر زایمان ۲ تا ۶ بچه می‌زاید.

در فصل‌های سرد سال حدود دو ماه به خواب زمستانی فرو می‌رود و ذخیره غذایی زمستانی جمع نمی‌کند.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی دوپای پنج انگشتی کوچک
زیستگاه، پراکندگی و فراوانی دوپای پنج انگشتی کوچک

 زیستگاه، پراکندگی و فراوانی: در زیستگاه‌های استپی و نیمه بیابانی با پوشش گیاهی تنک زندگی می‌کند.

خاک‌های شنی و رسی و مناطقی با پوشش گیاهی مخلوط، شامل بوته‌ها را ترجیح می‌دهد و از مناطق بدون پوشش یا متراکم دوری می‌کند.

تاکنون از استان‌های آذربایجان غربی، اردبیل، کردستان، تهران، قزوین، مرکزی، سمنان، فارس، اصفهان، سیستان و بلوچستان، کرمان، خوزستان، گلستان، خراسان شمالی، رضوی و جنوبی گزارش شده است.

یکی از فراوان‌ترین دوپاهای ایران است که در اکثر دشت‌های مرتفع دیده می‌شود.

 وضعیت حفاظتی: به دلیل پراکندگی وسیع و عدم کاهش جمعیت در طبقه «کمترین نگرانی» (LC) فهرست سرخ IUCN قرار دارد.

پایان پیام

اشتراک در
اطلاع از
0 دیدگاه
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
به بالا بروید