نوروز در تاجیکستان پر از شور و موسیقی
دور بودن و دور ماندن انسان از اصل خویش امری همیشگی و مانا نیست.
به گزارش گلونی انسان می‌تواند هفتاد سال تحت سلطه کمونیزم باشد و بالاجبار از دلبستگی‌های ملی و دینی خود دور نگه داشته شود اما نمی‌تواند در این دوری و مهجوری به زندگانی خود ادامه دهد و بالاخره به اصل خویش رجوع می‌کند؛ اتفاقی که برای تاجیکستان افتاد.
در سال ۱۹۹۱ با فروپاشی کمونیزم دوشنبه (استالین آباد سابق) پایتخت تاجیکستان به استقلال دست یافت و زنجیر هفتاد سالهای که از مردم عادی دشمن می‌ساخت درهم شکافت و این استقلال جان تازه‌ای به مراسم و اعتقادات ملی و مذهبی تاجیکستان دمید.
جامعه‌ای که تا دیروز هویت‌شان را پنهان می‌کردند تا دشمن و خائن به خلق شناخته نشوند امروز آزادانه و با شکوه تمام در کوی و برزن نوروز یا به قول خودشان نوروز جم و نوروز هفت هزار ساله را جشن می‌گیرند و آمدن بهار را به یکدگیر تبریک می‌گویند چراکه تاجیک‌ها شیفته نوروز‌اند.
پنج روز اول بهار را بی‌درنگ به پایکوبی، رقص و آواز می‌پردازند و این حجم از شادی را چنان بروز می‌دهند تا تلافی تمام سالهای بندگی را درآورده باشند.
نوروز در تاجیکستان
نماشای گلونی را دنبال کنید
مانند همسایه‌های ایرانی‌شان سبزه سبز می‌کنند، مراسم سُمَنَک پزی (سمنو پزان)، خانه براری (چیزی شبیه به خانه تکانی) و چهارشنبه آخران (چهارشنبه سوری) برگزار می‌کنند و سفره دست درخوان ( هفت سین) پهن می‌کنند سفره‌ای متشکل از سبزه، نان سمنو، شیرکدو، آش پلو و انواع آجیل و میوه‌جات. گل‌گردانی، بلبل‌خوانی و جفت‌براران هم از دیگر رسوم رایج در این منطقه است.
همچنین در بین تاجیک‌ها معمول است تا در این پنج روز لباس عروس بر تن زیباترین دختر شهر کرده و او را که عروس بهار است و نمادی است از آغاز بهار و زندگی با سبزه‌ای در دست ساعت‌ها در طبیعت دنبال کنند و به سرور بپردازند.
نوروز هفت هزارساله نه تنها برای تاجیک‌ها که برای تمام ما دقیقا آن چیزی‌ست که در دل تاریک‌ترین روزها یادآور امید است. یادآور اینکه چنین نمانده و چنین نیز نخواهد ماند. پس پربیراه نیست اگر گلرخسار شاعر پرآوازه تاجیک می‌گوید: گویید به نوروز که هر روز بیاید.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری