جنگل های استرالیا از بی‌توجهی انسان سوخت
به گزارش گلونی فاطمه علیدوستی ۱۶ ساله دانش‌آموز دبیرستان فرزانگان ایران در پویش پیک زمین نوشت:
جنگل های استرالیا
«ما بر روی کره زمین زندگی می‌کنیم، تنها سیاره با قابلیت حیات.
حیات روی زمین یعنی طبیعتش، نعمت‌های خدادادی‌اش. همین‌ها هستند که باعث می‌شوند حیات ما ادامه یابد و ما زنده بمانیم.
حال ما باید از زمین خود، از طبیعت خود و از حیات خود حفاظت کنیم که اگر نابود شود انسان‌ها نیز نابود می‌شوند.
سهل انگاری‌های انسان باعث از بین رفتن بسیاری از طبیعت شده و همین الان زندگی بر روی زمین سخت‌تر شده است.
به خاطر بی‌توجهی‌های انسان جنگل‌های استرالیا که یکی از منابع مهم زمین هستند در آتش سوخت که خود باعث گرم شدن زمین شد.
حال می‌بینیم که خیلی از کشورها در خشکی و کم‌آبی هستند در حالی در مناطق دیگر به دلیل ذوب شدن یخ‌ها، سیلاب‌ها و سونامی‌ها زیاد شده است و همه اینها باعث نابودی چه کسانی می‌شود؟ انسان‌ها.
هرگاه که به خاطر اشتباهات و بی‌تفاوتی‌های انسان طبیعت آسیب دیده همه شاهد مرگ انسان‌های زیادی هم بودیم.
این زندگی ماست و خودمان باید از آن محافظت کنیم پس همه باید برای نگهداری از طبیعت و محیط زیست تلاش کنیم.»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام