درخت فداکار و ماجرای ایثار او
به گزارش گلونی دلارام شیخه‌زاده ۹ ساله از اهواز در پویش پیک زمین نوشت:
درخت فداکار
«یکی بود یکی نبود.
در یک جنگل بزرگ، درخت کوچکی بود که خیلی دوست داشت به شهر انسان‌ها برود ولی مادرش به او می‌گفت: «انسان‌ها ممکن است به تو آسیب برسانند و تو را به کارخانه چوب‌بری ببرند و از شاخه و تنه تو وسایل چوبی بسازند.
چند ماه گذشت.
روزی از روزها، یک شکارچی وارد جنگل شد.
درخت وقتی که، فهمید قرار است شکارچی یک خرگوش شکار کند سعی کرد تا باد را صدا کند.
باد از راه رسید و به درخت کمک کرد تا جلوی تیر شکارچی را بگیرد و شکارچی نتواند خرگوش را شکار کند.
شکارچی هد‌ف‌گیری کرد.
باد، درخت را خم کرد.
تیر شکارچی به تنه درخت کوچک خورد و خرگوش نجات پیدا کرد.
از آن روز به بعد درخت کوچک را «درخت فداکار» صدا کردند.»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
ویدیوهای بیشتر در نماشای گلونی
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام