راه های نجات زمین و حفظ محیط زیست
به گزارش گلونی زهرا حسین‌پور، ۱۰ ساله از دبستان زینبیه شهر خورموج در پویش پیک زمین نوشت:
راه های نجات زمین
«۱- از لامپ‌های کم‌مصرف استفاده کنیم. زیرا لامپ‌ها انرژی زیادی مصرف می‌کنند و اگر ما از لامپ‌های کم‌مصرف استفاده کنیم، انرژی مصرفی برای نسل آینده باقی می‌ماند و آن‌ها به مشکلی برنمی‌خورند.
۲- زمان حمام‌کردن را کوتاه‌تر کنیم. زیرا هر دقیقه مقداری آب هدر می‌رود و اگر ما زمان حمام‌کردن خود را کم کنیم، می‌توانیم همین مقدار آب را ذخیره کنیم و باعث صرفه‌جویی آب شویم.
۳- درخت و گیاه پرورش دهیم. ما با پرورش گیاهان از آلوده‌شدن هوا جلوگیری کنیم و اگر هر نفر حتی یک درخت هم بکارد، زمین نابود نخواهد شد.
۴- حیوانات را شکار نکنیم. زیرا اگر ما حیوانات را شکار کنیم، دیگر حیوانی باقی نمی‌ماند. مثلا حیواناتی مثل گاو، شتر، بز و… که مفید هستند، نابود می‌شوند. مثلا اگر گاو را شکار کنیم، دیگر نمی‌توانیم از شیر او استفاده کنیم.
۵- استفاده‌نکردن از پلاستیک. زیرا خیلی سال طول می‌کشد که بازیافت شود و می‌توانیم به‌جای آن از کیسه‌های پارچه‌ای استفاده کنیم.»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام