سیزده به در روزی برای سپاس از ایزد تیشتر و طلب برکت
به گزارش گلونی، به صحرا رفتن و در دشت به گشت و گذار پرداختن امری رایج در بین ایرانیان است و این به صحرا شدن‌ها در روزهایی از سال بین تمامی ما مشترک.
سیزدهم فروردین ماه یکی از همین روزهایی است که ایرانیان جملگی طبق یک قرار نانوشته و تاریخی پس از دوازده روز دید و بازدید از خانه‌ها دور و به دامان طبیعت پناه می‌برند.
دوازده روز اول ماه فروردین نماد ماه‌های دوازده‌گانه و روز سیزدهم آن نشانه‌ای است از روزهای کبیسه.
این روز و در مجموع روز سیزدهم هر ماه در گاهشماری باستانی ایران تیر نام داشته و یادآور تیشتر ایزد باران است.
فریدون جنیدی اسطوره‌شناس ایرانی در اینباره می‌گوید:
«ایرانیان باستان سبزه نوروزی را در روز تیشتر، برای سپاس از ایزد تیشتر که آب را به جهانیان نثار می‌کند به آب‌های روان نثار می‌کردند».
سپردن سبزه‌های عید به آب در بین مردم به امید برکت و گشایش روزی انجام می‌شده است.
سیزده به در تنها به طبیعت‌گردی، طبیعت‌نشینی و سپردن سبزه به آب خلاصه نمی‌شود غذای مخصوصی که امروز به فراموشی سپرده شده، گره‌زدن سبزه و شرکت در مسابقات علی‌الخصوص مسابقه‌های اسب‌دوانی و سوارکاری، شطرنج و کشتی از دیگر رسومی است که در این روز جریان داشته یا دارد.
اعتقاد به گره‌زدن سبزه در روز سیزده بدر و گشایش بخت جوانان از طریق این کار برآمده از افسانه مشی و مشیانه است.
ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه خود بیان می‌دارد مشی و مشیانه فرزندان کیومرث، نخستین انسان، با گره زدن دو علف به همدیگر پایه ازدواج‌شان را بنا نهادند.
امروزه سیزده بدر، رسم کهن‌سال ایرانی، نیز همچون باقی مردمان و رسوم در بند ویروس کرونا گرفتار آمده و طبیعت‌گردی‌ها و دیگر آیین مربوط به آن هم به چهاردیواری خانه‌ها و قرنطینه محدود شده است با این‌حال این رسم هم چون سایر رسوم دیرین آتشی نمیرنده در دل‌ها هست و خواهد بود.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری