صبوری درخت

«من عاشق پوست مواجت بودم. چشم‌هایم را می‌بستم و دستم را به نوازش روی پوستت می‌کشیدم و با لمس هر گره هر شیار لبخند می‌زدم.

این بازی محبوبم بود.

چشیدن طعم گس تنت، چه لذتی داشت.

هر بار که در آغوش می‌گرفتمت، آرامشی خاص در رگ‌هایم جاری می‌گشت، پنداری در رگ‌هایم شراب می‌ریختی.

در آغوشت نشستم و گفتم و گریستم.

سایه کردی و شنیدی و برگ‌هایت را برای نوازش فرستادی.

برگ‌های رنگارنگی که در پاییزهای غمگین دلم، همچون درخشش گرم آفتاب ابرهای تیره را پس می‌زدند.

تو بهترین و ماندگارترین دوست بودی.

با دیدن تو که استوار کنار خانه ایستاده بودی دلم جان می‌گرفت.

شکست ناپذیر بودی.

تمام سختی‌ها را تاب می آوردی و دوباره سبز می‌شدی.

اما طاقتت برید.

این ضربه آخر، دردناک و کاری بود.

ضرب یک آدم مست که محکم بر جانت نشست، زخم عمیقی گذاشت که به چرک نشست.

بیچاره مادر نگران و گریان دور تو می‌گشت.

نوازشت می‌کرد و مرهم به زخم‌هایت می‌بست.

تو نخستین فرزندش بودی، دعایت می‌کرد که بمانی و سبز شوی.

من اما چشم‌هایم را بسته بودم تا ذره ذره ویران شدنت را نبینم.

اول برگ‌هایت ریخت، بعد شاخه‌ها خشک شد.

بوی ناخوشایندی گرفته بودی.

محتضری بودی که من از او می‌گریختم تا مبادا شومی مرگش در من اثر کند.

تو اما می‌دانستی، رنجیده بودی و نمی‌خواستی بجنگی و یک روز جای خالیت، تیزترین خنجری بود که بر قلبم نشست.»

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

پایان پیام