ظلم انسان ها به طبیعت و سکوت درختان
به گزارش گلونی فاطمه قلی‌زاده ۱۶ ساله، پایه دهم تجربی، دبیرستان قلم‌چی در پویش پیک زمین نوشت:
ظلم انسان ها به طبیعت
«سلام
نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چه بگویم که درد دلم خالی شود.
درختانی زبان بسته که فقط تو دنیا جرم‌شان این است که زبان سخن‌گفتن با ما را ندارند، سزاوار این همه مجازات هستند؟!
چرا به درختانی که جان ما را حفظ و امکان تنفس را برای ما فراهم می‌کنند، ظلم می‌کنیم؟
وقتی کسی برای ما کاری انجام می‌دهد، ازش تشکر می‌کنیم یا تا می‌توانیم شکنجه‌اش می‌دهیم؟! حتما جواب می‌دهید تشکر می‌کنیم ولی این‌طور نیست.
چرا هنوز بلد نیستیم از گیاهان بابت زحمات‌شان تشکر کنیم؟
نه فقط تشکر نمی‌کنیم، بلکه آن‌ها را آزار می‌دهیم .
همه ما زیبایی رو دوست داریم.
در مهمانی‌ها لباس مرتب و زیبا می‌پوشیم چون زیبایی در وجود ماست ولی نمی‌دانم که چرا بعضی از آدم‌ها به زیبایی طبیعت احترام نمی‌گذارند.
طبیعت مال همه است. همه باید از این زیبایی لذت ببرند، چون همه در این زیبایی سهمی دارند ولی متاسفانه برخی حقوق دیگران را پایمال می‌کنند.
درختان و گیاهان برای ما مایه سلامتی، شادابی، سرزندگی، آرامش و از همه مهم‌تر حیات ما هستند.
گاهی اوقات انسان‌ها بدون فکر به عواقب کاری، کارهایی را انجام می‌دهند فقط برای اینکه به هدف خودشان برسند.
این درختان و گیاهان هم یکی از این قربانی‌های انسان‌ها هستند که بدون گله و شکایتی خودشان را فدا می‌کنند.»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید.
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام