پارسیان هند و جشن نوروز در شبه قاره
به گزارش گلونی همان‌طور که رهبر جنبش استقلال هند، جواهر لعل نهرو، می‌گوید ایران و هندوستان برادرانی‌اند جدا افتاده ازهم که حالا یکدیگر را پیدا کرده‌اند چه آن زمانی که عده‌ای از زرتشتیان ایران در جریان حمله سپاه اسلام همراه با آتش مقدس به هند پناهنده شدند و فرمانروای شبه قاره اجازه برپایی آتش، عبادت و زندگی سلامت را به آن‌ها داد و چه موقعی که بابریان پناهنده دربار صفوی شده و برای بازپس‌گیری تاج و تخت خود از آنان یاری طلبیدند.
از این دست ارتباطات بین ایران و هند همیشه بوده و هست.
این دو کشور به سبب منشا یکسان و تاریخ گسترده‌ای از روابط از چنان درهم‌آمیختگی برخوردارند که تفاوت‌ها یارای از هم گسستن این درهم پیچیدگی را ندارد.
سال‌های سال ارتباط، مهاجرت پارسیان و پناهندگی ادبا، شعرا و اندیشمندان ایرانی موجبات صادرات یک سری از عقاید و رسوم خصوصا نوروز را فراهم آورده است.
پارسیانی که برای حفظ آتش مقدس مجبور به ترک وطن شده بودند بیش از پیش بر حفظ سنن و عقاید خود اصرار می‌ورزیدند به طوریکه این آداب تا به امروز حفظ شده و پارسیان هر‌ساله میز هفت‌سین چیده و سایر آداب نام‌آشنای نوروز را به جا می‌آورند.
در روند پاگرفتن نوروز در هند نام حکومت تیموریان/ مغولان هند انکار ناشدنی است.
پارسیان هند و جشن نوروز در شبه قاره
اینان که از نوادگان تیمور گورکانی به‌شمار‌می‌رفتند به سبب پرورش موسس‌شان در ماوراالنهر و پیوند مستقیم با فرهنگ ایرانی دلبسته و شیفته زبان فارسی و رسوم نو و کهنه ایرانی بودند.
در دوران زمامداری همین سلسله فرمان برگزاری نوروز صادر شد و دفاتر شعر باقی مانده از حاکمان تیموری مشخصا نشان از شدت و حدت علاقه آن‌ها به فرهنگ فارسی دارد.
در شعر به جا مانده از ظهیر‌الدین بابر موسس سلسله بابریان هم نمونه‌ای از این اشتیاق را شاهد هستیم:
نوروز و نوبهاری و دلبری خوش است/ بابر به عیش کوش که عالم دوباره نیست
این دو گروه (پارسیان و سلسله تیموریان هند) نمونه‌هایی‌اند از صدها عامل پیوند دهنده دو فرهنگ ایرانی و هندی که به اختصار یادی از آن‌ها کردیم تا آنچه را که فرهنگمان را به خارج از مرزهای ما صادر کرده اندکی بهتر بشناسیم.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری