کاغذ و درختان را اسراف نکنیم
به گزارش گلونی آی‌تای دردی‌زاده در پویش پیک زمین نوشت:
کاغذ و درختان
«مصطفی بار دیگر کاغذ سفیدی را مچاله کرد و به سمت سطل آشغال پرت کرد.
خواهر بزرگترش زهرا با عصبانیت بر سر مصطفی داد زد: «تو چرا فقط داری اسراف می‌کنی؟ به فکر درختان هم باش.»
مصطفی گفت: «من اسراف نمی‌کنم؛ با خودکار روی آن کاغذ نوشته بودم و اشتباه شد. در ضمن اسراف‌کردن کاغذ چه ربطی به درختان دارد؟»
زهرا به آرامی گفت: «کاغذ از درخت درست می‌شود و اگر تو کاغذهای بیشتری را اسراف کنی، درخت‌های بیشتری هم قطع می‌شود.»
مصطفی با تعجب گفت: «چطوری کاغذ از درخت درست می‌شود؟!»
زهرا جواب داد: «اول درخت‌ها را قطع می‌کنند و با استفاده از ماشین‌های بزرگی آن‌ها را به کارخانه می‌برند؛ سپس تکه‌های درختان را به تکه‌های کوچک‌تری می‌بُرند و آن‌ها را به خمیر تبدیل کرده و بعد هم به ورقه‌های کاغذ تبدیل می‌کنند. اگر ما ورقه‌های بیشتری را اسراف کنیم، درختان بیشتری هم قطع می‌شوند.»
مصطفی پرسید: «خب چطوری می‌توانیم از این کار جلوگیری کنیم؟»
زهرا جواب داد: «با اسراف نکردن و کاشتن درخت‌های بیشتر.»
مصطفی گفت: «من از این به بعد اسراف نمی‌کنم و در حیاط خانه‌مان یک درخت می‌کارم.»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام