گله های درخت و زخمی که بسته شد
به گزارش گلونی ستایش نصرتی در پویش پیک زمین نوشت:
گله های درخت
«در حال قدم زدن بودم که چشمم به شکوفه‌های دلبری رسید به آن نزدیک شدم و شروع به عکاسی کردم.
اما ناگهان نگاهم به شاخه‌ای زخمی رسید گویی درد بسیاری داشت.
آهی کشیدم و با خود گفتم: «حیف که از من کاری بر نمی‌آید.»
تا خواستم از کنارش بگذرم، با صدایی ضعیف و دردآلود ناله‌ای کرد و ازم کمک خواست.
برگشتم و نگاهش کردم؛ درد در تک‌تک شکوفه‌هایش آشکار بود با چهره‌ای درهم نالیدم و گفتم: «آخر چه کاری از من بر می‌آید؟»
گفت: «فقط نوازشم کن. به چیز دیگری احتیاج ندارم، با آب باران سیراب می‌شوم و با نور خورشید جان می‌گیرم و از بی‌مهری آدم‌ها می‌رنجم.
فقط کافی‌ست کمی دردهایم را لمس کنی و انرژی و مهر و محبت نثارم کنی.
همانطور که من تو را دوست دارم و برای هر ثانیه نفس کشیدنت تلاش می‌کنم، تو هم حواست به من باشد و مراقبم باش.
تا خودت بتوانی نفس بکشی و از دیدن شکوفه‌هایم لذت ببری و در سایه‌ام استراحت کنی و از میوه‌هایم جان بگیری.»
شرمنده‌اش شده بودم با چند قدم به شاخه زخمی‌اش نزدیک شدم و آرام بوسه‌ای بر آن زدم و با عشق خودش را در آغوش کشیدم.
برگ درختان سبز در نظر هوشیار / هر ورقش دفتری‌ست معرفت کردگار»
در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود
ویدیوهای بیشتر در نماشای گلونی
نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید
در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.
داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.
صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.
اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.
یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!
معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.
باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.
هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.
پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.
منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.
ما مسئولیم
ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.
همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.
هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.
زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.
ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.
پایان پیام