راه حفظ محیط زیست در پویش پیک زمین

راه حفظ محیط زیست در پویش پیک زمین

به گزارش گلونی هلیا عبدالهی ۱۶ ساله کلاس دهم مدرسه قلمچی در پویش پیک زمین نوشت:

راه حفظ محیط زیست

«محیط زیست اطراف ما، محیط جانداری است که روز به روز تنفس برای آن سخت‌تر و سنگین‌تر می‌شود.

به اطراف که نگاه می‌کنم گیاهان و درختان خسته‌ای را می‌بینم که بی‌توجهی و کم اهمیتی ما به آن‌ها باعث نابودی آینده آن‌ها می‌شود.

آسمان وسیع بالای سرمان که امروزه فقط خاکستریِ آن است که دیده می‌شود دیگر آسمان آبی رنگ قصه‌ها و داستان‌های بچگی‌مان نیست.

درختانی که به دلیل مصرف بی‌رویه ما انسان‌ها ریشه‌های آن‌ها نابود و تنه آن‌ها قطع می‌شود دیگر آن درختان سرسبزی که زیر سایه‌شان به خواب می‌رفتیم نیستند.

تنها راه حل وضع موجود کم‌رنگ کردن خودمان در عرصه مصرف، استفاده کمتر از پلاستیک، نریختن زباله، افزایش حمل و نقل عمومی و…. است.

برای تنفس گیاهان، زندگی درختان و لبخند طبیعت است.

تا که طبیعتی که آن را آلوده کردیم کمی راحت زندگی کند.»

در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید.

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام