رحیم شهریاری و آبی که به آسیاب دشمنان ایران ریخت

رحیم شهریاری و آبی که به آسیاب دشمنان ایران ریخت

دروغ ۱۳ هم می‌خواهید بگویید، حواستان را جمع کنید!

زبان مادری را تبدیل به ابزار سیاسی و غیرفرهنگی نکنید

به گزارش گلونی رحیم شهریاری خواننده آذری کشور، در اینستاگرام ادعا کرده که به دلیل استفاده از ساز و صحبت درباره زبان مادری در تلویزیون، ممنوع الفعالیت شده است.

انتشار این پست در روز سیزده به در و اشاره و استفاده نابه جا از موضوع فرهنگی مثل زبان مادری – که دستاویزی برای گروه‌هایی جدایی‌طلب است- از یک دروغ سیزده، یک پست محرک و مبتذل سیاسی ساخته است.

شان زبان مادری و تنوع زبانی بسیار بالاتر از آن است که به شکل ابزاری سیاسی در هر امر غیرفرهنگی به کار گرفته شده و یا به قد و واره یک شوخی مبتذل فروکاسته شود.

به ویژه حالا که بحث پان ترکیسم پس از جنگ آذربایجان و ایروان دوباره داغ شده و تفکرات افراطی و قوم گرایی های جنگ‌طلبانه، بازار تازه‌ای برای جولان یافته است.

این درحالی ست که زبان مادری مردم این سرزمین چه آذری، چه ترکی، لری، بلوچی و یا عربی، همواره منبع الهامی به وسعت ایران زمین داشته است.

سال‌هاست تلاش بسیاری از فعالان عرصه فرهنگ و ادب ایران، صرف ترويج زبان‌های مادری می‌شود.

ترویج زیان‌های مادری، نه امری سیاسی به مثابه مبارزه با زبان مشترک، که تلاشی براي ترويج تنوع زباني و افزایش آگاهی از سنت‌های زبانی و فرهنگی در سراسر جهان و الهام بخشيدن به همبستگی ملی برپایه فهم، تحمل، درک متقابل و گفتگوست.

زبان قوی‌ترين ابزار حفظ و توسعه ميراث ملموس و ناملموس به شمار می‌‌رود.

و اگر با ندانم کاری به عنوان دستاویز و حربه‌ای بر ضد اشتراکات ملی و فرهنگی، به کار گرفته شود هم می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری به دنبال داشته باشد.

آیا همه کسانی که این پست را دیده‌اند، بعدا تکذیبیه آقای شهریاری را هم خوانده‌اند؟

فراموش نکنیم سیاست گذاران طرفدار نظریات قوم‌گرایی برای تحقق اهداف خود در صدد تغیر واقعیت‌های تاریخی و جغرافیای انسانی هستند.

پس اگر با وجود عشق به فرهنگ و زبان مادری، خود را برخاسته از سرزمین و فرهنگ و گفتمان ایرانشهر می‌دانیم، اجازه نداریم با هر شوخی مبتذل آب به آسیاب تفکرات افراطی و تجزیه‌طلبانه بریزیم و ادامه حیات آن‌ها را تضمین کنیم.

هويت‌ جوامع انسانی و متعاقب آن زبان و خرده‌فرهنگ‌ها، هيچ‌گاه ايستا نبوده و مدام در حال زایش و تغییر است.

هویتی که باید آگاهانه از آن حمایت کرده که آن را به نسل‌های بعد پیشکش کرد.

پایان پیام