کابوس نداشتن طبیعت

کابوس نداشتن طبیعت

به گزارش گلونی زهرا شمس موگوئی ۱۶ ساله در پویش پیک زمین نوشت:

کابوس نداشتن طبیعت

«طبیعت را دوست دارم و از نبودش درگیر دلهره‌ام.

آری چه حیف است که سایه درختان طبیعت از من دریغ شود و چه حیف است که چمن‌های در هم رفته از من دریغ شود و چه حیف است.

نیاید روزی که ناگهان طوفانی به پا شود از نوع همه گیری بی‌توجهی به طبیعت و محیط زیست و نیاید روز نداشتن طبیعت و خوبی‌هایش.»

در گلونی بنویس تا درختی کاشته شود

نوشته‌های رسیده به این پویش را اینجا بخوانید

در انتهای این کمپین جوایزی هم به بهترین نوشته‌ها، اهدا خواهد شد.

داستان، خاطره و یا آرزوی خود را برای زمین بنویس تا به دیگران اهمیت حفظ زمین را یادآور شوی.

صفحه این پویش در سایت ویرگول را ببینید.

اگر اهل نوشتن هستید ویرگول بهترین و ساده‌ترین مکان برای نوشتن است.

یادت باشه که به ازای هر پست که در گلونی بنویسی، درختی کاشته خواهد شد و به بهترین پست‌ها جایزه داده خواهد شد!

معجزه کلمات در جان زمین می‌نشیند.

باید از «زمین» که تنها سرمایه ماست، بیشتر از اینها بنویسیم. نوشتن یادمان خواهد انداخت که برای نجات و حفظ زمین به هم نیازمندیم.

هر پست و انتشار آن به کاشته شدن درختی ختم خواهد شد و این همان معجزه جاری کلمات است.

پس تا فرصت هست روایت خودتان را از زمین بنویسید و درخت خودتان را تصور کنید.

منتظر نوشته‌های شما اعم از داستان، خاطره و آرزو هستیم.

ما مسئولیم

ما فقط یک زمین داریم. این جمله را بارها شنیده‌ایم.

همه ما نسبت به زمین – این تنها سرمایه مشترک – مسئولیم. اگر امروز کلمات را به خدمت می‌گیریم برای ثبت و یادآوری همین حقیقت محض است که جز حفظ زمین با همه توان‌مان چاره‌ای نداریم.

هر درختی که جان می‌گیرد، نفس‌های زمین تقویت می‌شود و ما برای روزگار پیش‌رو امید بیشتری خواهیم داشت.

زندگی بدون درختان شدنی نیست. مشارکت امروز و مسئولیت‌ اجتماعی ما نسبت به حفظ و احیای درختان موضوعی است که از همین امروز تا همیشه به آن محتاجیم.

ما در کنار هم کارهای مهمی خواهیم کرد که امتدادش به نسل‌های بعدی‌مان خواهد رسید.

پایان پیام