زبان ایلامی و اهمیت آن در دوران هخامنشی
به گزارش گلونی زبان ایلامی در ایران دوره هخامنشی جایگاه ممتازی داشت.
آخرین اثر مکتوب زبان ایلامی به سال‌های حکومت اسکندر مقدونی بر ایران برمی‌گردد و در سال ۱۸۹۰ رمزگشایی شد.
خط ایلامی‌ها میخی است که ایلامی‌ها آن را احتمالا از سومری‌ها دریافت کردند.
این خط بعدها با خطوط دیگر از جمله خط بابلی ادغام شد که توسط پادشاهان مختلف انجام گرفت.
شوشون نامی است که در زبان ایلامی برای کلمه شوش به کار رفته است و نون انتهای این کلمه احتمال دارد یک پسوند برای انتهای نام مکان باشد.
زبان ایلامی و اهمیت آن در بررسی کتیبه‌های هخامنشی و زبان فارسی باستان
گفتگوی ابراهیم شفیعی با دکتر سلمان علی یاری بابلقانی در اینستاگرام انجمن زبان های باستانی آژیار
نماشای گلونی را دنبال کنید
معمولاً هر زبان و هر خط با گذشت زمان تغییراتی را تحمل می‌کند به طور مثال خط میخی تا زمانی که به عهد هخامنشی رسید تغییرات بسیار زیادی را متوجه شد.
ذکر این نکته واجب است که زبان ایلامی حرف «ه» را دارا نیست.
اختلافات بین پژوهشگران درباره زبان ایلامی این زبان را به دو بخش نقسیم می‌کند.
بخش اول ایلامی پیش از هخامنشی و بخش دوم ایلامی هخامنشی و این مسئله‌ای نیست که بتوان در باب آنها نظری ارائه کرد.
ممکن است تمام تفاوت‌هایی که ایلامی هخامنشی با ایلامیش پیش از هخامنشی دارد به دنبال برخورد ایرانی‌ها باشد.
زبان ایلامی و متون باقی مانده از آنها به 550 پیش از میلاد بر می‌گردد.
در این زبان به مانند سایر زبان‌ها آواشناسی ضرورت دارد.
به طور مثال وقتی قصد داریم یک مقوله دستوری را در پیش بگیریم و کار کنیم یا به یک شاهدی نیاز داریم که عناصر آن را بیابیم به آوانویسی احتیاج داریم تا با خط تیره بتوانیم مورد مدنظر را نشان دهیم.
از دوران هخامنشی تخت جمشید در کانون توجه است اما شوش از مهم‌ترین کاخ‌های هخامنشی بوده است و شوش به مراتب محوطه بسیار وسیع‌تری از تخت جمشید را داراست.
اما چون برخلاف تخت جمشید بنای آن آجری بوده بخش‌هایی از آن از بین رفته است.
از حدود 1880 م. توسط دیولافوا پژوهش در شوش آغاز می‌شود و اشیای مختلفی را به فرانسه و موزه لوور می‌برند.
این پژوهش‌ها توسط دیگر پژوهشگران هم ادامه یافت.
اما چون باستان شناسی به معنای نوین آن جا نیفتاده بود به اشیا آسیب زیادی زده شد.
پایان پیام
نویسنده: فاطمه نصیری راد