سرزده سریالی شتاب‌زده گاهی سیاه و سفید و غیر قابل باور
به گزارش گلونی سرزده مینی سریالی است که برای محرم سال نود و نه خورشیدی ساخته و پخش شد و این شب‌ها بازپخش آن را در ایام سوگواری امام اول شیعیان جهان حضرت علی (ع) شاهد هستیم.
فیلمنامه و داستان
خط داستانی سرزده کشش دارد اما به دلیل زمان کوتاه، فرصتی برای عرض اندام و عمق دادن به شخصیت‌ها در اختیار ندارد. به ویژه که موضوع کرونا نیز در آن گنجانده شده که شاید وصله‌ای اجباری به نظر برسد.
شخصیت‌ها به تیپ نزدیک‌اند و لایه‌های کنجکاو کننده و غیر منتظره ندارند. البته آن اندازه که در کارگردانی شتاب حس می‌شود در متن این نقص بزرگ به نظر نمی‌رسد.
کارگردانی
شتاب در ساخت، یکی از ویژگی‌های تاسف برانگیز بسیاری از مجموعه‌های تلویزیونی است.
انتخاب نامناسب بازیگران که با نقش بیگانه‌اند، عدم رعایت تداوم سکانس و پلان‌ها که زمان و روز و شب در پی هم به اشتباه برش زده شده است؛ در پلانی شب و هوا تاریک است و در تداومش با زمان برخط (یا به اصطلاح فنی‌اش آنلاین) یکهو هوا روشن می‌شود و پس از آن دوباره تیره.
این برش‌های عجولانه و مخاطب عام را نیز متعجب می‌کند و پس می‌زند، تا جایی که اگر بگوییم به شعور بیننده توهین شده حرف نادرستی نزده‌ایم.
کارگردان علاوه بر گزینش نادرست بازیگران، هدایت پر نقصی بر ایشان داشته است؛ نه رضای پلیس را باور می‌کنیم و نه اصلان مجرم را.
بازیگرانی که نقش رضا و اصلان را بازی می‌کنند، به جای نشان دادن عمق نقش، ادا و سطح کم جانی از تیپ را ارائه می‌دهند.
قابلیت‌های بومی سریال‌های استانی
سرزده برخلاف موقعیت و جغرافیای داستانی‌اش که شهر مشهد است، نتوانسته از بازیگران توانمند بومی بهره ببرد.
همین رویکرد موجب می‌شود تا بازیگران مستعد بومی، همچنین جلوه‌های آیینی و مذهبی به رخ کشیده و دیده نشوند.
این در حالی است که بازیگران نیمه چهره در این سریال در اندازه متوسط ظاهر شده‌اند.
یک یا چند سوال اساسی
بدون تردید، هر چه در رسانه رادیو و تلویزیون تولید می‌شود از زیر نگاه ناظر می‌گذرد و تجربه نشان داده که شوخی هم ندارند! اما اینکه همان ناظر زمان بررسی سرزده کجا و در چه حالی بوده سوالی اساسی برای نگارنده است.
البته که ناظران نیز بعضا و گاه عمدتا از نیروهای ستادی انتخاب می‌شوند که تجربه و دانشی از برنامه‌سازی در هیچ قالبی ندارند.
سیاه و سفید
در پایان اجازه می‌خواهم از سیاه و سفید کردن تصویر بازیگران خانم چیزی نگویم، آخر سری که درد نمی‌کند را مگر دستمال می‌بندند؟ هراسم از این است که نکند دستمالش رنگ رنگی و گل منگلی باشد.
پایان پیام
نویسنده: نیما نعمتی زاده