سه یادداشت رسیده پویش پیک زمین را بخوانید
به گزارش گلونی ابوالفضل هاشمی در پویش پیک زمین نوشت:
«درختان، ریه‌های زمین
زمین محل تولد ما جایی که در آن زندگی می‌کنیم پر از زیبایی‌های نامحدود هر قسمتش یک رنگ.
زمین جایی‌ست که انسان‌ها در آن زندگی می‌کنن هر قسمتش یک شکل.
قسمتی آبی، قسمتی جنگلی. قسمتی کویر و بیابان.
زمین به اندازه زیبایی‌هایش که نامحدود هستند انسان‌های بسیار مختلفی دارد.
یکی خوش اخلاق، یکی بد اخلاق، یکی با سطح مالی بالا، یکی با سطح مالی پایین و…
زمین هم مثل بدن انسان قسمتی‌هایی دارد انسان‌ها ریه دارند و تنفس می‌کنند.
زمین هم درخت دارد که با اون نفس می‌کشد درخت‌ها یکی از مهم‌ترین اجسام روی زمین هستند که اگر نباشد حیاتی وجود ندارند.
ما انسان‌ها همان‌گونه که مراقب اعضای بدن‌مان هستیم(ریه) باید مراقب درختان هم باشیم».
**
سه یادداشت رسیده پویش پیک زمین
محمدمهیار مسعودیان در پویش پیک زمین نوشت:
« عنوان: بی‌مهری‌های ما انسان‌ها
به طور تقریبی از زمان حیات در این کره خاکی قریب چهار میلیارد سال می‌گذرد و از بدو حیات جانوران کنار هم و با یکدیگر زندگی می‌کردند و کمتر آسیبی به زمین و طبیعت می‌رساندند.
ما انسان‌ها نیز تا قبل از صنعتی شدن چندان آسیبی به گیاهان وارد نمی‌کردیم، اما پس از آن ما به توانایی‌های خویش غرور پیدا کردیم و خود را مالک زمین دانستیم و روز به روز به طبیعت آسیب بیشتری زدیم و به اظلم موجودات تبدیل شدیم.
حال امیدوارم کمتر این منابع زیبا را هدر دهیم، تا بالاخره بتوانیم دوباره طبیعتی سرسبز را مشاهده کنیم و رسیدن به این موفقیت جز با تلاش و آموزش همگانی ممکن نیست.
در آخر آرزو می‌کنم زمین و جانداران در آن ما را به خاطر بی‌مهری‌ها و بی‌رحمی‌هایی که با آنها داشتیم ما را ببخشند.»
**
آریا عبداله‌پور در پویش پیک زمین نوشت:
« داستانی برای زمین
روزی چند درخت و چند گل در حال صحبت با یکدیگر بودند.
آنها داشتند از آرزوهایشان می‌گفتند، یکی از گل‌ها گفت: «آرزوی من این است که خوش‌بوترین گل در کل جهان باشم.»
یکی از درخت‌ها گفت: «آرزوی من این است که بتوانم همیشه بهترین میوه‌ها را بدهم.»
یکی دیگر از درخت‌ها گفت: «آرزوی من این است که انسان‌ها به طبیعت آسیب نزنند و از طریق درخت‌ها کاغذ نگیرند.»
جمع سکوت کرد و همه به فکر فرو رفتند. یکی از گل‌ها گفت: «درست است! آرزوی من هم این است که انسان‌ها با طبیعت مهربان باشند».
پایان پیام