ثبت مسکن در سامانه املاک و گذر از هفت خان

ثبت مسکن در سامانه املاک و گذر از هفت خان

به گزارش گلونی ثبت مسکن در سامانه ملی املاک و اسکان کشور به قدری مشکل و طولانی است که هر کسی از پس آن برنمی‌آید.

اقوام من کلا از این آدم‌هایی هستند که دولت هرچه اعلام می‌کند را روز اول باید انجام بدهند. به عنوان مثال آنها جزو اولین افرادی بودند که برای گرفتن کارت ملی هوشمند اقدام کردند.

حالا هم به محض اینکه دولت گفت همه باید املاک خود را در سامانه ثبت کنند، به تکاپو افتادند تا این کار را انجام بدهند مبادا یارانه‌شان قطع شود.

ثبت مسکن در سامانه املاک

اما از آنجا که مراحل ثبت مسکن در سامانه املاک کشور کمی سخت است و نسل پدران ما نمی‌توانند آن را به خوبی انجام بدهند و یا می‌ترسند گزینه‌ای را اشتباه بزنند و خدشه‌ای بر پیکر یارانه‌شان وارد شود، الان من پشت لپ‌تاپ نشسته‌ام همراه با ۱۵ یا ۱۶ فقره سند، چند ساعتی است در حال ثبت املاک اقوام در سامانه املاک کشور هستم.

اگر دهان‌تان قرص است و به کسی نمی‌گویید باید بگوییم من هم از خیلی گزینه‌های سامانه سر در نمی‌آورم و الکی از خودم می‌زنم و رد می‌شوم.

آخر مگر ثبت یک ملک باید اینقدر سخت باشد؟ آخر چه نیازی به مشخصات همسر و فرزندان مالک هست که باید آنها را هم ثبت کرد؟

آخر من چه می‌دانم کد ملی مستاجر دایی بزرگم چند است؟

آخر من چه می‌دانم شماره دفتر ثبت با شماره دفتر الکترونیک چه تفاوتی دارد؟

آخر شماره قبض آب و برق و گاز و خدمات شهرداری را از کجا باید بیاورم؟

راهنما را هم خوانده‌ام اما توضیح واضحی نداده است.

از آن طرف عمویم که دو خانه‌اش را با زن‌عمویم شریک است، تمام این مراحل و مشخصات را باید هم برای عمویم وارد کنم و بعد یک حساب برای زن‌عمو بسازم و دوباره همه آن اطلاعات را از اول برای زن‌عمو ثبت کنم.

مشکل وقتی دوبرابر می‌شود که زن‌عمو شماره موبایلی که سندش به اسم خودش باشد ندارد و جایزه خط عمو را استفاده می‌کند.

خب چه می‌توان کرد؟ معلوم است که با توجه به این سختی مراحل، خیلی‌ها بی‌خیال ثبت مسکن خود می‌شوند و خیلی‌ها هم اطلاعات اشتباه وارد می‌کنند.

از آن طرف هم یک سری کافی‌نت‌ها چندین هزار تومن می‌گیرند تا اطلاعات شخصی فرد را وارد سامانه بکنند.

همان اطلاعاتی که دولت می‌گوید نباید در اختیار دیگران قرار داد. اصلا معلوم هست دولت با خودش چند چند است؟ ما که بدجور باختیم، دولت را نمی‌دانیم.

پایان پیام

نویسنده: محسن فراهانی