فیلم فرزند چهارم نمایش واقعیتی فرامنطقه‌ای
فیلم فرزند چهارم نمایش واقعیتی فرامنطقه‌ای
به گزارش گلونی یکی از رسالت‌های هنر هفتم بهره‌بری از تصاویر و صحنه‌ها، برای نمایش واقعیت موجود دنیا به مخاطبین حاضر در هر نقطه از زمین است.
وحید موسائیان در فرزند چهارم نگاهی فرامنطقه‌ای به درد و رنج‌های انسانی داشته و برای این منظور منطقه جنگ‌زده سومالی را برگزیده است.
فیلم فرزند چهارم
فرزند چهارم داستان زن بازیگری است که برای دوری از خود و زندگی قبلی‌اش، بازیگری را در اوج شهرت رها کرده و حالا درصدد دیدن دنیا پیرامون، از پشت لنز دوربین عکاسی خود است.
دغدغه رویا در مورد سرنوشت کودکان و همچنین ماجرای سقط جنینش در گذشته، دلیلی می‌شود که همه چیز را در ایران رها کند و برای عکاسی راهی سومالی شود.
اکثر صحنه‌های این فیلم که به نوعی مستند نیز محسوب می‌شوند، زندگی واقعی مردم سومالی درگیر در جنگ داخلی را به تصویر می‌کشد که با وجود غنی بودن منطقه زندگی خود از منابع طبیعی، فقیرترین مردم آن دوران به حساب می‌آیند.
فرزند چهارم که عمده نگاهش معطوف به سرنوشت کودکان بی گناه این مناطق است، پر از صحنه‌های زمخت و نابهنجار است که احساسات مخاطب را خراش می‌دهد.
مثلا در صحنه‌ای کودکی سومالی، در مخروبه‌ای در میان شهر جنگ‌زده، مشغول نواختن پیانویی می‌شود که قبلا دست پدرش را بخاطر این نواختن قطع کرده‌اند.
در این صحنه کارگردان به زیبایی با به تصویر کشیدن مخروبه و همزمان پخش صدای روح نواز پیانو، تضادی فرا احساسی را به مخاطب القا و او را در اوج لذت، غمگین می‌کند.
در کنار داستان اصلی یعنی داستان رویا، به زندگی مسعود (مهدی هاشمی) که تولید‌کننده ورشکسته کفش مظفر نیز پرداخته می‌شود که همراهی آن دو در این سفر، درام فیلم را به پیش می‌برد.
این فیلم که عنوانش را از سرنوشت چهارمین فرزند رها شده یک زن سومالی در بیابان وام گرفته است، با وجود برتری موضوعی‌اش به دیگر آثار دهه نود، در مقایسه با خود، کمی و کاستی‌هایی را نیز شامل است.
مثلا نشان دادن صحنه‌های مناطق جنگ‌زده سومالی به صورت پراکنده است.
درواقع برای نشان دادن وضع فلاکت‌بار حاکم بر آن موقعیت، سناریویی در نظر گرفته نشده است.
در حالی که می‌شد در سومالی نیز ماجرا و قصه‌ای از صفر تا صد وجود داشته باشد که مخاطب با قرار گرفتن در سیر دراماتیک آن، بهتر به نوع زندگی و مصائب آن مردمان واقف شود.
با این حال جای این سبک فیلم‌های فرامنطقه‌ای که مخاطبِ در خانه نشسته را با جهانی فراتر از دید پیرامونی خود آشنا کند در سینمای ایران به شدت خالی است.
آثاری که غایتی جز سرگرم کردن لحظه‌ای مخاطب را در نظر داشته باشد و هدف بزرگتری را دنبال کند.
پایان پیام
نویسنده: هانیه شریعتی
کد خبر : 223133 ساعت خبر : 3:25 ب.ظ