تاثیر و تاثر شاهنامه فردوسی و منابع تاریخی سده های نخستین اسلامی

تاثیر و تاثر شاهنامه فردوسی و منابع تاریخی سده های نخستین اسلامی

به گزارش گلونی نشست تخصصی با موضوع فردوسی و شاهنامه توسط کانون ایرانشهر دانشگاه علامه طباطبایی و گروه رَشن با همکاری گلونی برگزار شد.

دکتر زاگرس زند مدرس گروه تاریخ دانشگاه بین‌المللی امام خمینی قزوین یکی از سخنرانان این نشست بود.

شاهنامه یکی از مهمترین منابع برای شناخت تاریخ ایران است.

شاهنامه فردوسی در یک فضای معلق بین ادبیات، تاریخ، افسانه، اسطوره، حماسه و… سرگردان است و این سرگردانی از دوره مشروطه اتفاق افتاده است.

شاهنامه فردوسی به عنوان یکی از مهم‌ترین منابع تاریخ ایران تلقی می‌شود و از یک زمانی به دامان ادبیات وارد شده است و به عنوان یکی از مهم‌ترین ادبیات زبانی و ادبی محسوب می‌شود.

تاثیر و تاثر شاهنامه فردوسی و منابع تاریخی

دیگر سخنرانی‌های این همایش را در این لینک ببینید.

نماشای گلونی را دنبال کنید

نگاه اساطیری و حماسه پژوهانه به شاهنامه در کنار موضوعات ادبی و زبانی از ارزش‌های تاریخی شاهنامه می‌کاهد و از دید مورخان، ساسانی شناسان، پژوهشگران، به این بعد از شاهنامه با تردید می‌نگرند و بدون اینکه دقت ویژه‌ای به مسئله‌های مدنظر و موجود در شاهنامه فردوسی در گذرند و بیشتر به منابع بلعمی ، طبری و … ارجاع داده و حتی اگر نکات بیشتری در شاهنامه موجود باشد از آن در می‌گذرند.

بیشتر شاهنامه به عنوان متنی شورانگیز که هویت ایرانی را بازسازی می‌کند و می‌تواند برداشت ایدئولوژیک از آن شود و خصوصاً امروزه که بحث‌های ملی مطرح می‌شود شاهنامه حکیم فردوسی برکشیده می‌شود و از نگاه تاریخی و منبع شناسی ما نیاز داریم که حتما با عینک تاریخی و با شناخت و درک و فهم تاریخ نگارانه و تاریخ شناسانه به این مسئله نگاه کنیم.

ما منابع یک کار تاریخی را نمی‌توانیم با قلمرو زبانی و حدس و گمان بررسی کنیم و این کار نیاز به یک شیوه پژوهش خاص دارد چون وارد قلمرو ایران باستان می‌شود که از دوره تاریخی ما دورتر می‌شود.

خود شاهنامه و فردوسی بنابر گواه‌های زیادی به ما می‌گوید که فردوسی با یک متن دقیق و تدوین شده تاریخ نگارانه رو به رو بود و تنها منبع او برای سرایش شاهنامه، شاهنامه منصور، ابومنصوری بوده است.

پایان پیام

نویسنده: فاطمه نصیری راد